WOW - wat een week heb ik weer gehad en beleefd. Vooral vandaag was erg bijzonder. Als je de "normale" verhalen niet zo interessant vind, skip gerust door naar vandaag!
Toch zijn er een aantal andere toffe gebeurtenissen geweest deze week: Het huisbezoek bij Hilda, de excursie met de meiden & het enige weekend Kampala!

Dag 16 - 16/08/2016
Vandaag was de eerste dag dat ik het wat zwaarder had! Stephanie heeft een nare botsing gehad met Aunt Vivian wat allemaal, in mijn ogen, wat onrechtvaardig is verlopen. Vanaf volgende week is ze dus nog maar 2 dagen per week op het project en ik ga haar heel erg missen !!!!
Lang leve autoriteit in Uganda.

Gelukkig heb ik verder echt een prima dag gehad. We zijn op homevisit geweest bij Hilda.
Dit meisje had alles opgebouwd en is 2 maanden terug weer verkracht en beroofd van alles wat ze had. Ze heeft nu niks meer. Ze leeft nu in huis bij haar oom, tante, zusje en wat andere onspecifeerbare familie leden. Het bezoek leek goed te gaan maar ik bleef het gevoel houden alsof ze wat achter hield. We vroegen meerdere keren door of ze veilig en oke was en het antwoord was consistent een voorzichtige ja-knik.
Toen haar tante vertrok vroeg ik nogmaal wat er was en of ze het anders ergens anders durfde te vertellen. Haar zusje drong er toen op aan dat Hilda de waarheid zou vertellen en uiteindelijk hebben ze het voor ons opgeschreven. Hilda's zoontje wordt consistent mishandeld door haar tante. Mijn hart brak in duizend stukjes toen ik dat hoorde. Hilde wilt echt heel graag haar eigen veilige woonplek krijgen en een eigen bedrijfje opzetten en naar school gaan. Maar het was duidelijk dat de tweede verkrachting haar dermate getraumatiseerd heeft dat dit niet vol te houden is. Ze heeft dus dringend counselling nodig zodat ze zo snel mogelijk haar leven op kan bouwen. Ik hoop haar te kunnen helpen met het geld wat overblijft van het uitje.

Dag 17 & 18 - 16&17/08/2016
17: Vandaag was oprecht een hele rustige dag voor ons op Wakisa. Bijbelles, excercise en daarna wat geregel voor de excursie morgen. We zijn vervroegd met lunchpauze gegaan om bijbelles te hebben met Aunt Wanda. Bijbelles was oprecht weer erg leuk en interessant. We hadden het over de oorsprong en val van de mensheid.
'S middags bleef het erg rustig dus zijn we naar Aunt Wanda haar huis gegaan om verder te gaan met bijbelles. 'S avonds hadden we ons wekelijkse diner met Doingoood, wat zoals altijd erg gezellig is.

18: Vandaag was het zo ver. Ons dagje uit!
We zijn uiteindelijk naar een soort recreatiepark geweest. Het feit dat er een bus op ze stond te wachten was al een hele happening. De blije gezichten van de meisjes was letterlijk goud waard! Wow - wat was dat mooi om te zien. In de bus op weg naar het park hebben we gezellig liedjes gezongen zoals het een schoolreisje befaamd.
Het park kwam in mijn ogen wat simplistisch over maar toen de meiden binnenkwamen renden ze vol enthousiasme rond. Hun ware, jonge, leeftijd kwam even naar boven. Eerst hebben ze vol enthousiasme in de speeltuin gespeeld. Sommige hadden zelfs nog nooit op een schommel gezeten, kun je je dat voorstellen? Ook was er een trampoline gemaakt... oftewel een stuk zeil waarmee wij een circus bouwen aan wat veren, zonder bescherming, en een diepe kuil daaronder.
Ook was er een visvijver met mega karpers en de meiden mochten de vissen voeren. Ook vissen waren een totaal nieuw fenomeen. Daarna hebben we de ezel die daar rondliep geaaid. Dieren hebben duidelijk niet zoveel waarde als in Nederland. De ezel zat vol met vreemde bulten die echt huge waren. De meiden gingen de ezel ook al vrij snel porren met stokken en dergelijke dus toen heb ik ze daar maar weggejaagd.

We werden uiteindelijk naar een hut gebracht waar we konden zitten en chillen. We hebben een spelletje gespeeld waarbij we een bal doorgaven op muziek en als de muziek stopte moest iemand iets laten zien wat zij kon: een dansje, een liedje of een vers uit de bijbel.
Daarna waren de meiden echt supermoeilijk te activeren. Gelukkig kregen we ze mee het veld op om lummeltje te spelen, te voetballen of volleyballen. Na een halfuurtje wilden de meiden kijken bij het zwembad waar ik snel een verkoelende duik heb genomen. De meiden mochten geen eens pootje baden want stel je voor dat ze vallen en verdrinken !! #Cultuurverschil.

Het was daarna al vrij snel lunchtijd. En waar ik had verwacht dat ze in de lucht zouden springen bij het zien van patat met worstjes werd er lauwtjes op gereageerd. Sommige meiden vonden het wel leuk om eens wat anders te eten maar sommige meiden mistte hun Posho met Matoke. Ik kon me er geen voorstelling bij maken haha. Zelfs iets ongezonds als patat en worst voelt als een zegen hier.

Na de lunch waren de meiden helemaal niet meer vooruit te branden. Ze zaten daar gewoon, voor zich uit te staren. Ik wilde de meiden zo graag entertainen waardoor ik even helemaal vergat dat ik nog steeds met zwaar getraumatiseerde meisjes werk, die en zwanger zijn, en onwijs veel nieuwe indrukken hadden gekregen. Je wilt de meiden zo veel geven dat het moeilijk is ze zo verslagen te zien. Maar ze hadden gewoon echt even een uurtje nodig alles te verwerken waarna het hoogtepunt van de dag kwam: Het treinritje!
Letterlijk een monorail trein, die kinderen tot een jaar of 5 leuk vinden in NL. Maar hier was het voor veel meiden de eerste keer dat ze een "trein" zagen, laat staan erin reden! Het gegil was net zo hard als in een achtbaan. De meiden genoten echt intens waardoor de voor mij suffe rondjes zelfs veranderde in een hilarische rit. Het tweede rondje ging zelfs het gas erop, je had het gegil van plezier moeten horen.

Moe en voldaan kwamen de meiden thuis. Na veel knuffels heb ik afscheid genomen en heb ik genoten van een diner bij Natascha, de dochter van Aunt Wanda en haar prachtige familie. Zij hebben 3 biologische kinderen en ze hebben 5 Oegandese kinderen geadopteerd. Al deze kinderen behoren tot 1 gezin en moesten nu geadopteerd worden anders zou een van de meiden niet meer beschikbaar zijn en zou het gezin dus verscheurd worden. De kinderen behoren tot een erg lage en arme stam en hun leven is dus zoveel beter geworden nu. Het adoptie proces is echter niet makkelijk. Het gezin moet twee jaar hier in Oeganda blijven wonen want dan pas gaat de procedure over van fostercare naar adoptie. Ik heb zoveel respect en bewondering voor dit prachtige gezin. Ik hoop dat ik ooit hetzelfde kan doen.

P.s. Ik ben officieel over de helft qua mijn tijd hier SNIF

Dag 19&20 - 19&20/08/2016
19: Mijn laatste dag voor deze week op het project. Ik had aanvankelijk niet zo' n zin want ik ben erg moe, maar ben toch gegaan. De dag begon, zoals elke ochtend, met morning prayers & devotion. Ik ben uitgebreid bedankt door de meiden en de staf wat superlief is. Bij deze paas ik de bedankjes door naar jullie, aangezien jullie dit mogelijk hebben gemaakt!

In de ochtend leek er niet zoveel te doen maar uiteindelijk mocht ik mee met 4 meiden die een echo kregen. Dit was een controle echo maar het geslacht van de kindjes kon ook bekend worden gemaakt. Alle meiden die meegingen waren nu 7 a 7,5 maand zwanger. Normaal gesproken gaan de meiden alleen naar binnen maar nu mocht ik me ze mee, wat een eer! De meiden lieten alles heel erg over zich heen komen en gaven bijna nergens een reactie op. Ik kreeg de neiging om me te gedragen alsof ik zwanger was. Ik kon mezelf niet inhouden en ging allerlei vragen stellen, zoals is dat het hoofdje, beentjes etc. Gelukkig beledigde ik de meiden en het personeel hiermee niet en raakte de meiden juist ook geinteresseed waardoor ze mee wilde kijken. Gelukkig waren alle kindjes hartstikke gezond en krijgen de meiden rond Okt. Nov. 2 jongens en 2 meisjes.

In de middag was Aunt Angela, die naailes geeft, er weer. Zij is een alleenstaande moeder en doet tailoring werk vanaf huis. Op de Vrijdagen werkt ze op Wakisa om wat extra's te verdienen. Ik heb gevraagd of Aunt Angela een jurk voor me wilde maken waar ze gelukkig met vol enthousiasme op reageerde. Samen zijn we naar het lokale centrum van Kampala gegaan, wat een waar mierennest was. Ik was hier de enige Mzungu uiteraard.
We hebben mooie stoffen gevonden en Aunt Angela gaat zowel een jurk als een topje voor mij maken.
Terug op het project zag een van de Aunties het stof en zij vroeg ook direct of er een topje voor haar gemaakt kon worden. Mensen zijn zo forward en rechtstreeks hier. Nee zeggen is niet mijn sterkste kant, zeker als ik wordt overvallen. Gelukkig bleek er later niet genoeg stof over te zijn.

In de avond zijn we naar een culturele avond geweest waar we helaas bijna een uur te laat waren door de file. De avond zelf was wel echt supervet. De muziek, de dans en de zang.... het is echt geweldig!!!!!!!!! Na afloop hebben we zelf nog een uurtje gedanst onder de prachtige sterrenhemel voor we richting huis gingen.

20: Vandaag was echt een chilldagje. In de ochtend ben ik naar de craftmarket geweest waar ik superleuke souveniertjes heb gekocht voor iedereen (niet iedereen natuurlijk).
In de middag zijn we (Stephanie & ik) naar de docu premiere geweest van Aunt Vivian. Het begon natuurlijk veel te laat #TIA. We zijn tot na de lunch gebleven wat me best schuldig deed voelen. Maarja, de film zou in Luganda zijn... en ik was nog steeds doodop. Ik had echt even wat tijd voor mezelf nodig en heb thuis heerlijk geslapen.
'S avonds gingen we met alle huisgenootjes gezellig lasagna eten, wat echt een verademing was! Daarna hebben we nog even spelletjes gespeeld en toen was het alweer bedtijd.

Dag 21 - 21/08/2016
Vandaag ging heel het huis mountainbiken, maar
1:- Ik haat fietsen;
2: - Ik had al beloofd naar de kerk te gaan.
(In deze volgorde)

Met Sanne (Een Nederlands meisje die ook niet van fietsen houd) en Stephanie zijn we naar het Sheraton hotel geweest waar een heerlijk zwembad is en superlekker en betaalbaar eten op een mooi opgemaakt bord! Op het einde bleek er ook een waterval douche te zijn wat echt de lekkerste douche was hier in Uganda. Van de zon hier wordt je trouwens ook een stuk sneller bruin. Superchill.

Om 15:00 uur zijn we naar de kerk gegaan. Dit bleek op het erf van de missionaris families te zijn in twee opgezette party tenten. De dienst was naast ingewikkeld ook wel echt interessant. Daarnaast heb ik weer nieuwe vrienden gemaakt waaronder een Ugandese man waarmee Stephanie en ik het laatste weekend naar Bunyonji lake gaan. Zijn familie woont in Kabale, wat daarnaast ligt en we mogen bij hun verblijven. Een echte home-stay, back to basic. Supertof! Ik kan niet wachten om te gaan.

Dag 22 - 22/08/2016
WOW - WAT EEN BIJZONDERE DAG!
Ik had me, voor de tweede keer in Uganda verslapen. Ik kan maar niet overweg met die stomme Iphone wekker. Gelukkig was het niet erg en was er op het project letterlijk niks te doen.
Toen ik grappend vroeg: "Gho, zijn er nog baby's geboren dit weekend?" Hoorde ik dat Brenda, een 14-jarig meisje aan het bevallen was. Lieve Brenda die altijd de drum bespeeld tijdens muzikale activiteiten.
Stephanie en ik vroegen of we langs mochten aangezien er voor ons verder niks te doen was.

We hebben een vroege lunch genoten bij cafe Java's en daarna gingen we door naar het overheidsziekenhuis.
Op het eerste hoog leek het redelijk schoon maar wat een schok kreeg ik toen ik in de labouringskamer kwam.
6 vrouwen in een veel te kleine ruime, op onderzoeksbedden met een plastic zeil eroverheen. Naakt, met de benen wijdt, schreeuwend van de pijn. Emmers onder de bedden waarin gepoept, geplast en gekotst wordt. Dokters die gerust een paar uur met lunchpauze gaan en de vrouwen een keer in de vier uur even checken. Zusters in jaren 30 uniformen.
En mijn lieve lieve Brenda, op een van die bedden met een grote koffer aan haar voeteneind. De vrouwen moeten hier namelijk zelf hun spullen meenemen voor de bevalling, alle spullen!

Naast Brenda lag een vrouw die maar schreeuwend rond bleef kronkelen. "I am dying, god help me, go away, go away"
En lieve lieve Brenda lag daar maar, in een bewusteloze toestand en niemand die wat deed. Haar ogen rondtollend in haar oogkassen. Gelukkig kwam ze na tien minuutjes haar hand vast houden en tegen haar praten een beetje terug op de bewoonde wereld.
Ze heeft met haar hoofd op mijn schoot gelegen, mijn armen om haar heen en mijn hand in haar hand. Zo bijzonder dat ze mij, een simpele Mzungu, zo dicht bij zich wilde hebben. Ik kan me niet eens voorstellen hoe bang ze moet zijn geweest. Een veertienjarig meisje, in een ziekenhuis op een kleine kamer met allemaal schreeuwende, zwetende, kotsende en poepende vrouwen om haar heen. Met afschuwelijke pijnen in haar buik en de wetenschap dat ze binnen enkele uren een moeder is.

Dit was de eerste keer dat ik op mijn lip moest bijten om niet te huilen. Ik wilde en moest sterk zijn voor haar. Maar man, wat een omgeving. Ik kon niet op of om kijken of ik zag vrouwen met hun benen wijd, zwetend in soms bijna volledige ontsluiting. Ze drukken watten tegen de vagina's om elk klein beetje vocht te stoppen, maar die watten blijven over aan kleven. Het maakte de vrouwen niks uit wie er in de kamer waren, iedereen ging gerust op zijn emmertje poepen of plassen. Intussen lag mijn lieve Brenda daar tussen. Zoveel pijn. Maar pijnstilling doen ze niet aan.
Toen het bezoekuur over was moesten we weg en moesten we haar daar weer alleen achterlaten. Toen Brenda smekend vroeg "Auntie, don't leave me here." Hield ik het echt bijna niet meer. Hoe kun je een 14-jarig meisje nou in haar eentje achterlaten in zo' n kamer. Niemand om haar te helpen. We beloofden om bij het volgende bezoekuur om 17.00 weer terug te komen.

Op het project was er de rest van de dag niks te doen. Uiteindelijk mochten we vervroegd weg en heb ik de Khadaffi Mosk bezocht. Een prachtige moskee in het midden van Kampala. Een fijne afleiding voor mijn gedachten die bij Brenda waren.
Het was echt een mooie moskee en ik mocht ook de toren beklimmen welke een prachtig uitzicht bood over Kampala.

Na het bezoek aan de moskee zijn we weer terug gegaan naar Brenda. Ze was gelukkig iets meer bij kennis maar was al 13 uur bezig en had nog maar 8 cm ontsluiting. Ze had hele erg persdrang en ik heb geprobeerd haar te leren puffen, aangezien ze echt nog niet mocht persen. Ik heb echter de ballen verstand van puffen dus je kunt nagaan wat voor hopeloze en hilarische poging dat was. De verpleging snapte er niks van maar moest er smakelijk om lachen.
Brenda wilde heel graag wat eten maar dat mocht niet want dan zouden de vrouwen overgeven. Als drinken mocht ze alleen wat thee zonder water. Brenda had duidelijk nog meer pijn dan daarvoor dus we hebben haar geprobeerd te troosten maar op dit punt maakte onze aanwezigheid niks meer uit. In elk geval niet zichtbaar.

Na een halfuur hebben we Brenda samen met aunt Rachel achtergelaten. Inmiddels hoop ik dat de baby geboren is. Hopelijk kan ik haar morgen ophalen uit het ziekenhuis en zie ik een gezonde Brenda en Baby. Stiekem ben ik als de dood dat ze het niet red. Als je die smalle beentjes ziet zoals een veertienjarige heeft is het een wonder als haar bekken ruim genoeg zijn. Dit is voor het eerst, en misschien komt het door de chirstelijke omgeving, dat ik het gevoel heb te moeten bidden.

Na het bezoek aan Brenda hebben we bijbelstudie met aunt Wanda voortgezet wat gelukkig erg gezellig was! Het is hier nu al over 12' en dus ik ga zo lekker mijn bedje in!

Dikke XOXO