Dag 32 - 1 september 2016
Ik ben nu precies een maand in Oeganda en vandaag was alweer mijn laatste dag op het project: Wakisa Ministries.
De Boda bood vandaag nog een klein avontuur aangezien ik eerst een taart wilde ophalen bij Cafe Java's. Ik had met hem afgesproken eerst daarheen te rijden en mij daarna naar het project te brengen voor 3000,- Shilling. Toen we bij Cafe Java's waren wilde hij echter het hele bedrag al hebben om te kunnen tanken, maar ik zag al gebeuren dat hij direct weg zou rijden dus ik weigerde en bood hem aan om 2000,- Shilling te betalen. Dit is een redelijk bedrag voor de afstand die hij tot dan toe gereden had. Meneer Boda werd echter heel erg boos, maar uiteindelijk nam hij het geld toch aan. Ik heb hem niet meer terug gezien.

Ik kwam net op tijd op Wakisa aan om het einde van het ochtend gebed mee te maken. Het zingen...
* I will rise and shine for you;
* We are family.
Tijdens het tweede liedje staan we in een cirkel en houden we allemaal elkaars handen vast. Een erg fijn, verbonden gevoel. Ik vond het stiekem best moeilijk om mee te zingen, wat ga ik deze meiden missen!

Ik mocht het ochtend programma vullen en heb ze eerst mijn eigen favoriete liedje geleerd, welke mij veel steun en troost geboden heeft: "No day but today - Idina Menzel". Het ging een beetje chaotisch maar het ging om de boodschap!
Daarna hebben we de rompertjes versierd. Alle meiden wilden dat ik wat op hun rompertje schreef en gelukkig waren ze heel blij met dit kleine afscheid cadeautje.
Toen was het tijd voor taart en het definitieve afscheid. Lieve woorden zijn gesproken en man, wat was het moeilijk om het droog te houden. Ik heb er een leuk en snel afscheid van proberen te maken al probeerden de Aunties het eindeloos te rekken aangezien ze niet wilde dat ik wegging. Echter was dit zowel voor mij als de meiden niet goed geweest.

Met tranen in mijn ogen ben ik uiteindelijk de poort uitgelopen en heb ik het project letterlijk achter mij gelaten. Wat was ik dankbaar voor de veels te grote helm. Die kon ik mij voor mijn ogen laten zakken.
Het moeilijkste was niet zozeer het afscheid maar eerder de machteloosheid. ik weet dat de meeste meiden terug zullen gaan naar "The Slumps" omdat ze geen sponsor kunnen vinden of omdat ze niemand hebben om te helpen bij de zorg voor hun kindje. Dankzij Florence en Hilda weet ik hoe hun leven er waarschijnlijk uit komt te zien en dat doet pijn. Ik ken deze meiden nu door en door en ik gun ze zoveel meer. En zelfs ik als "rijke" Mzungu uit het Westen kan niks doen om ze te helpen. Dat doet pijn. Het is hard dat ik ze waarschijnlijk nooit meer zal spreken of zien, niet zal weten hoe het met Kate, Shalom, Phina, Brenda, Florence, Winnie en alle andere meiden verder zal gaan. Ik ben toch een stukje van hen geworden en hun ook een stukje van mij.

Wil jij een van mijn meiden naar een betere toekomst helpen door een meisje haar scholing te sponsoren?
Zoek op facebook dan: Wakisa Ministries op.
Of neem contact op met: +256 790432018
www.wakisaministries.com

Je helpt hier 2 mensenlevens mee <3

Na Wakisa ben ik naar huis gegaan, heb ik gedoucht en ben ik begonnen met het pakken van wat spulletjes. Rond een uur of 16:00 was ik bij de Amerikanen. Ik heb met de kinderen gespeeld en alvast afscheid genomen van de Stirleys. Wat heb ik een hekel aan afscheid nemen!
Ik heb ze aangeboden absoluut langs te komen als ze hier zijn voor een tussenstop naar Amerika. Wat zie ik ze graag terug!
Na het afscheid zijn Aunt Wanda, Stephanie en ik eten gaan halen, VAN DE STRAAT!
Kip en patat in een zakje met wat sla erbij. Het is bijna Oegandese Kapsalon te noemen, maar het was erg lekker.

Dag 33 - 2 september 2016
Gisteren zijn we om 22:00 uur naar de nachtbus richting Kabale gegaan. Wat een ervaring was dit ook weer. In dezelfde bussen als die wij gebruiken weten de Oegandezen vijf stoelen op een rij te proppen (2 om 3) met een smal gangpad ertussen. Ook passen er veel meer stoelen in de lengte van de bus wat uiteraard voor wat beperkte beenruimte zorgt. Na een uurtje werd de muziek keihard aangezet en werd er ergens nog een keer gebeden (Allah Akbar) terwijl het toch echt een nachtbus wat. Ondanks de hoge snelheid, hobbelige wegen en de muziek heb ik eigenlijk best heel erg lekker geslapen. Voordat ik het wist waren we in Kabale (4:45). Het was lastig om vervoer naar Lake Bunyonji te vinden, goddank voor onze lokale vriend uit de kerk, Brian! We vonden uiteindelijk twee betrouwbare Boda drivers. Stephanie en ik hebben samen een Boda gedeeld. Het bleek een lange, kouda rit te worden, stijl omhoog de berg op. Meerdere keren bijna onderuitgeslipt kwamen we verkleumt aan bij de oevr van het meer.
Daar vertelde Brian ons dat we met de Kano (een uitgeholde boomstam) het meer moesten oversteken naar het eiland waar hij woonde. Het was echter nog volledig donker. De baas van het Kano centrum was dronken en was niet instaat toestemming te geven om de Kano mee te nemen. We konden dus genieten van een prachtige zonsopkomst aan het meer. In de vroege morgen zijn we het mega prachtige meer overgestoken naar de overkant. We kwamen aan bij de voet van een grote heuvel en Brian vertelde dat hij op de top van de heuvel woonde. WOW - en hier mochten wij gewoon verblijven. Op een eiland, op de top van de heuvel, bij een locale familie met een prachtig uitzicht over het gehele meer met tientallen eilanden erin!

De tocht omhoog was pittig, lang leve de kuitblessure haha.
Maar het uitzicht was adembenemend. De familie van Brian woont in een mooi, klein huisje met een lap eigen grond eromheen. Er is geen stromend water (water wordt uit het meer gehaald en gekookt), geen elektriciteit, geen toilet maar een latrine (gat in de grond) en toch hebben deze mensen alles wat ze nodig hebben.
Als ontbijt kregen we maispap en melkbrood. Daarna hebben we even bijgeslapen.

Na de lunch zijn we de heuvel afgedaald en zijn we met de kano naar een ander eiland gevaren. Daar hebben we gezwommen en zijn we met een Rope Swing als Tarzan en Jane het water in gevlogen. Doodeng maar kicken! We hebben daar ook een groep Amerikaanse studenten ontmoet die een semester in Oeganda gaan studeren. Het was leuk om nieuwe mensen te spreken.
Toen de wolken voor de zon verschenen werd het toch wel fris en zijn we snel richting huis gevaren.

Tijdens zonsondergang hebben we een kampvuur gemaakt en genoten van het prachtige uitzicht. Het was zo perfect.
Na een lekkere lokale maaltijd was het bedtijd.

Dag 34 - 3 september 2016
Vandaag was mijn lieve zusje Senna jarig en dat is natuurlijk wel even balen om dat te missen. Op de top van de heuvel heb ik met haar gebeld en het prachtige uitzicht laten zien. Wel even fijn om te zien dat thuis alles goed gaat en dat mijn zusje een leuke dag tegemoet ging.

Stephanie en ik zijn de dag begonnen met een devotion en een bezoek aan de oma van Brian. Wat lief om te zien hoe blij oma was om ons te zien. Zo trots dat Brian twee Muzungu's als vrienden had en dat wij haar op kwamen zoeken. Ver kwamen we niet wat het beetje Luganda dat ik geleerd heb spreekt zij niet en Engels kon ze al helemaal niet.

Na het bezoek aan oma gingen Steph en ik er vandaag samen op uit. Toch wel wennen om zo'n kano te leren besturen. Heel anders dan onze kano's. Toen we aan de overkant waren lukte het eindelijk een beetje om goed vooruit te komen. We hebben heerlijk geluncht en gezwommen en de middag vloog zo voorbij! Het terug varen ging een stuk beter dan de heenweg en ook de berg op klimmen wordt steeds makkelijker.
Deze avond heb ik heel lang van het uitzicht genoten. Het is hier zo mooi!
Er is geen enkele vorm van luce en toch is het leven hier zo mooi en rijk. Worden wij niet gewoon doodongelukkig van onze eigen rijkdom? Onze eigen luxe? Het altijd meer willen?
ik snap het leven in het westen gewoon niet meer zo goed? Waarom is een groot huis, een tv en de nieuwste smartphone zo belangrijk? Waarom is een goede baan belangrijk?
Waarom stellen we onszelf voor met wat we doen? Maakt dat dan wie we zijn? Is ons karakter en zijn onze dromen niet veel belangrijker?
Ik ga in NL in elk geval mijn patronen flink aanpassen. Op naar een simpeler leven zonder de Westerse realitiet uit het oog te verliezen natuurlijk.

Dag 35 - 4 september 2016
Na een korte nacht was het tijd om afscheid te nemen van de familie, Brian zou met ons mee komen naar Kampala. We kregen zelfgemaakte handcrafts van Brians moeder. Wat een lieve, mooie, dappere mensen wonen er toch in Oeganda. Zelf hebben ze zo weinig en toch zijn ze veel gastvrijer en vrijgeveriger dan menig Nederlander.
Samen zijn we de heuvel voor een laatste keer afgelppen en hebben we gewacht op de kano. Onze laatste tochtje over het meer, terug naar het vasteland. Vanaf daar zijn we met de Boda terug naar Kabale gegaan. Wat een adembenemende mooie toch bij daglicht is dat!
Aangekomen in Kabale waren we letterlijk oranje van het stof. We konden direct de krappe, warme bus in die ons terug zou brengen naar Kampala. Deze rit was een stuk langer en ongemakkelijker dan de heenweg. Het was zo warm en krap en elke 15 minuten stopten we wel ergens bij een kraampje langs de weg zodat mensen verschillende groenten goedkoop konden kopen. Er leek geen einde aan de rit te komen en op het moment zelf was het even flink afzien maar toch ben ik zelfs hier zo dankbaar voor. Dit is de enige manier van reizen voor de gemiddelde Oegandees. Misschien is het zelfs als luxe als je je een busticket kan veroorloven.

'S avonds ben ik heerlijk uit eten geweest met mijn Nederlandse huisgenootjes van Doingoood. We hebben de laatste 2 weken echt een onwijs leuk en gezellig huis gehad en zelfs deze mensen ga ik dus missen. Het is stiekem toch wel heel bijzonder om deze ervaringen samen te delen en elkaar op weg te helpen in een vreemd land.

Dag 36 - 5 september 2016
Mijn laatste dag!
Het is inmiddels 15:00 in de middag en ik heb al een lange dag achter de rug,
Vroeg in de morgen ben ik naar de craftmarket geweest om wat laatste souveniertjes te kopen. Vervolgens ben ik naar Accacia mall geweest om wat cadeautjes te halen voor de Amerikanen.

Daarna was het zover, mijn afscheidspicknick. Het was zo onwijs gezellig. Ik heb heel leuk met de kinderen gespeeld. Vooral kleine Ava en dappere Carol ga ik ongelofelijk missen. Twee heel bijzondere dames. Ik heb mijn cadeautjes gegeven en ik heb een hele stapel kinder tekeningen gekregen en hele mooie, lieve, bemoedigende woorden. Daarna hebben we spelletjes gespeeld (3 benen race en eierlopen) en heerlijk geluncht.
Afscheid nemen viel mij oprecht heel erg zwaar. Om de kinderen, en hun verhaal, ben ik echt gaan geven. Natascha en Stephanie zijn echt vriendinnen geworden en Aunt Wanda is een geweldige lerares en mens! Al met al zijn deze mensen zo belangrijk voor mij geworden en hebben ze mijn tijd in Oeganda nog mooier en geweldiger gemaakt. Ze hebben mij veel over mijzelf geleerd en over mijn visie op het leven. Ik hoop oprecht dat ik ze in de toekomst terug mag zien.

Eenmaal thuis heb ik buiten, in de wijk nog een rondje gelopen. Mijn laatste Oegandese, overheerlijke ananas gekocht en deze gedeeld met mijn huisgenootjes.
En voordat ik het wist was het echt tijd om afscheid te nemen.

Ik wilde niet weg. ECHT NIET!
Ik vond het vreselijk om weg te gaan en het voelde echt alsof ik weggerukt weg uit een omgeving waar ik eigenlijk wel een hele tijd had willen wonen.
Gelukkig was Charlie, de geweldige taxi chauffeur van Doingoood daar en met hem heb ik in de auto heerlijk kunnen kletsen. Ik weet in elk geval dat ik altijd vrienden heb in Oeganda.
Op het vliegtuig ging alles heel snel en voor ik het wist zat ik in het vliegtuig terug naar Nederland.
Dinsdag 6 september ben ik om 6:30 geland.

____________________________________________________________

Inmiddels ben ik alweer 3 dagen in Nederland.
Wat was het wennen. De rust en al die Muzungu's. De ik-cultuur.

Gelukkig heb ik sinds gisteren weer wat vrienden gezin op school en thuis en dat maakt alles wel een heel stuk beter! Toch zijn mijn toekomstdromen weer een stuk helderder. Waar ik bijna was gaan twijfelen of ik nog wel wil emigreren weet ik dat nu weer zeker.
Ik moet minimaal een periode van mijn leven in het buitenland hebben gewoond. Ik ben daar zo gelukkig en het is daar zoveel makkelijker om in mijn eigen kracht te gaan staan, in het moment te leven en oprecht gelukkig te zijn bij alles wat ik doe.
Het leven in Oeganda was zo intens.
Bij elk Boda ritje kon het over zijn. Elke dag kan je iemand verliezen aan een "simpele" bevalling of aan Aids. Vrienden groeien op in korttenwijken en overkomen vreselijke dingen. Toch zijn de mensen daar zo sterk, zo puur, zo liefdevol.

Ik ben van Oeganda gaan houden.
Het land, de cultuur en de kansen die het land mij geboden heeft om mezelf nog beter te leren kennen en te ontwikkelen.

Ik kan niet wachten tot mijn volgende reis!!

** Iedereen die gesposord heeft en hiermee mijn acties mogelijk heeft gemaakt. Bedankt uit het diepste van mijn hart. Het heeft geen levens radicaal verandert of gered.
Ik hoop en denk echter wel dat wij samen een kiem hebben kunnen zaden bij sommige meiden die kracht, troost en vaardigheden biedt waarmee ze in de toekomst de juiste keuzes kunnen maken. Zonder jullie was dit niet mogelijk geweest!
Daarnaast hebben jullie geholpen de meiden een onvergetelijke dag te bezorgen.
Kun je je voorstellen als je niks hebt, opgroeid in een krottenwijk, een getto? En je verkracht en mishandeld bent, je niks anders kent dan dat. Dat je een dagje mee uitgenomen wordt naar een zorgeloze plek. Deze dag heeft zoveel betekent voor de meiden. Ik ben intens dankbaar dat we dit samen mogelijk hebben kunnen maken!