Photo blog Uganda - Week 5

Finally -3 months after I came home my last photo blog. The last pictures, the last memories & the beginning of new dreams!

This week I said my goodbeys at Wakisa Ministries. It was so hard to tell this girls and the staff goodbey. I know most of the girls go back to the slumps and will not have the future they are dreaming of. And they don't have big dreams like becoming a superstar or a millionare. No, they want to become a nurse or teacher. They are so modest, I really learned from that!

Thanks to your gifts I was able to arrange this goodbey activity. All the girls get some baby clothing and textile markers so they could make their own style out of it. They all wanted me to write something down for them.

It was so much fun. Everyday at 11.00 it was tea time and I brought some cake with me, because after the cake it was time for final goodbeys.

Last pictures, last hugs and last beautiful words.
Thank god for the helmet I wear on the Boda Boda because I couldn't stop crying walking out of the gate.

Luckely I was going on my last trip with Stephanie and Brian. Brian invited us to his family house at lake Bunyonyi. I really wanted to visit lake bunyonyi so I couldn't wait!
It was so much of an adventure to get there. We went with the local bus, which was fine because it was a night bus. But when we arrived it was freezing cold and in the middle of the night. Finally we found to Boda drivers who wanted to bring us.... but you couldn't see a thing and we were driving on narrow mountain roads without helmets (I didn't know I had to bring mine). So I was so scared! We stopped by a lake we had to cross with a canoe. Unfortunatly we couldn't go in the middle of the night so we had to wait till morning. When we arrived on his island we had to climb the hill because he was living on top of it. The vieuw was stunning!!

We went sleeping... and after that we climb down again and went canoeing and swimming. Next day we relaxed a little bit. In the evenings we sat by a campfire and helped with cooking. We visit Brians grandmother. They were so generous en hospital while they don't have much! I truly love them. There was no electricity or streaming water, but they had all we need!

Last night Steph decided to sleep outside in her hangmat. We enjoyed watching the stars in the evening.

On the way down I decided to enjoy this vieuw on more time. Brian offered that piece of ground to me and Steph to start our own project. Who knows what the future holds!!!

And then it was time... my last night in Kampale. The girls from the volunteer house and me went to dinner together. It was so much fun to spend my last night with them! I spent so much time with the Americans en Ugandees friends but it was nice to spent some time with my Dutchies as well!

Because I flew in the evening I was able to spent my last days with buying some souveniers at the craft market and spent some time with my American friends. We had an amazing Picknick with games, sandwiches and cake!

3 leg race

Playtime with the kids!

Egg & Spoon race

Family picture, because they truly become my family in Uganda!

And then one last time running trough the water!

Time for actual goodbeys and knowing we were going to be seperated with miles distance between us. I had a hard time not crying but I didn't wanted to upset te kids. But I loved them all and it was hard. But I am so thankfull I met this people. They learned me so much about life and faith. And yhea, there is skype so I can still talk to them and planning to come back!

I gave little Ava this flower because I don't know why, but we had a special bond. And she didn't like me leaving at all. Everytime we are skyping she is dragging all the attention to herself, so funny. I love her!

It was time for my last ride on a Boda Boda. I was so scared the first week but now I miss them. A boda boda is much more practical then public transport. No delays hihi. Okay.... they are not good for nature and busyness on the road.

At home I took a long shower, packed my last stuff and then Charlie was already there to pick me up. Tears in my eyes (again) !
Because I really didn't want to leave. But I promised to come back and I will!

Thank you for everything Uganda !

Photo's Uganda - week 4

Yesterday I was on the phone with Stephanie and we realized that it is already 3 months ago since we've been coming home.
Strangest thing is that Uganda feels more like home everyday and I can't wait to return. Just 1 more blog (about my last week there) after this one.

But I promise you, this one contains stunning pictures of one of the most beautiful area's in Uganda.

________________________________________________________________________

This week was very strange at Wakisa ... there was not as much to do as the weeks before so I was a little bit bored most of the time. Ofcourse the interaction with the girls and staff members was fun! But I wanted something to do, to contribute. I ended up spening a lot of time with my American friends which wasn't bad at all.

Wakisa was a little bit scared for the facial paint, so the kids were lucky!
And me and Natasha as well....

The next day it was time for my last safari in Uganda. We would be in the car for 10 hours because we had to drive all the way to the Northen part of Uganda... But we were totally ready!

The vieuws we saw from the road were already stunning.
Tough it was a very long drive, luckely there was our friend the goat to offer use some coll drinks and comfort:

After the drive Sanne and me thought it was time to stretch our legs and we found this (pour) kids playing with handmades kites. They wanted to play with us but they were to scared to come close till they saw our camara.

Then we met this lady who was wearing a bunch of wood. She wanted on the picture with me as well. I thought she wanted me to carry the wood, which wasn't a good idea. That is heavy stuff:

In the end it was time for a: See what a lucky girl I am picture

Haven't talked of the wildlife yet!!

What you see here is a little creature they inspired the character Stitch on (from the movie Lilo & Stitch)

We have spent more then a hour with this little lion family. They were so close (2 M) and we were on top of the roof. It was such a thrill. Most special was that they were hunting and came back with a yummie part of buffello.

\

The next day we were lucky again to see another lion on Lion Rock!

And have I already show you the vieuws of our hiking safari... euh NO:

Ofcourse you can not let this slip you trough your fingers without going on the picture yourself:

Isn't everything beautiful... ofcourse I will not tell you about the flies and other scary insects that were flying aroung. We had to watch out for snakes and other scary animals walking around. And that the tourguide didn't tell me we had to climb hills all the time while I had a serieus injury on my calfs. But hey - it was fun and beautiful. Long live evolution which makes us remember only the happy and beautiful things!

We spent so much time together with this awesome group of Dutchies... so ofcourse there are crazy pictures:

And after 4 wonderful days with a lot of insects, awful food, beautiful nature, wildlife and sky full with beautiful stars it was time to return home to Kampala.

I ended this week with making Oliebollen with my American Friends. Oliebollen is a dutch (sweet) ditch we eat with New Year.... and I think it is most comparable with Donuts. It was so much fun to have a Pizza & Oliebollen night!

Maiking them on a campfire instead of a small kitchen!

Everybody was waiting for them to get ready. Love this people !!!

Finally time to eat !!!

Next week my goodbey blog with all the goodbye pictures and a last trip to Lake Bunyonyi where I was invited by Brian and his family!

Uganda I miss you... But I hopefully come back at the end of September !!!! XX

Photo's Uganda - week 3

Finally, I am back online !

I am so sorry, the latest months were so hectic. Study, intership and I moved to my own appartment and had no internet for 4 weeks....

But now it is time for my last 3 PHOTO BLOGS because all this pictures I never showed before!!!

It was hard to remember what I have done in week 3, because we are already 4 months later. AUCH !!
I still mis Uganda and the way of life and I can't wait to return.... Hopefully I can go there from September till January 2017 or otherwise at least from the end of oktober till january 2017

.

Week 3 -was the hardest week for me in Uganda. I heard the awful stories from Hilda and Florence and Steph and I tried to help them out but I never heard the outcome. Hopefully Hilda hast left here aunt who abused her and her kid.
There was also less to do at Wakisa so Steph and I were bored the most off the time and in the end Steph had a fight with Aunt Vivian wich was awful for her, the girls, the staff and for me....
SPOILER ALERT: In the end everything end up well !

There were a lot of moments of happiness as well. I took the girls out for a day!
These pictures tell the stories

The bustrip was already something new and spectuculair ! It was just like a school trip at primary school. We sung the whole time! It was so much fun !!

The moment we arrived and the girls saw this playing field they run away like a bunch of kids and played. Can you imagine that for some of these girls it was the first time they have been on a swing?!

The girl in black is Brenda.... The Dutch people already know her. But read further... because she has a special place in my heart right now!

I am sure this trampoline is not allowed in western countries. My god I was so scared and had to laugh at the same time. Jumping was not really possible! But Aunt Winnie had to try....

The girls were allowed to feed the fish

WOW and there was a Hippo... this time I was not scared at all

On of the most beautiful smiles I have ever seen! The girls were so tired and thankfull. But they were laughing a lot as well. This is the most precious gift I received in Uganda (a lot!)

But they needed some rest as well.... it was to warm for them and there were so many impressions.

But the train ride made them active. No rollecoosters like we have in the Netherlands, but a simple train ride made the girls so very happy! We can learn so much from them what the word THANKFULL means.

Ofcourse we needen a group picture at the end of the day. Look at all those pregnant bellies. Most of te girl have deliverd by this time.

The next day I was allowed to come with the girls to the hospital for the echo's !All this girls deliverd there babies in Oktober / November.....

In the evening we went, with the Dutch volunteer group, to a cultural evening. It was so much fun!!! Unfortunatly we were a little bit late because of the Ugandan traffic... but who cares. The dancing and the show was amazing!

In the end we were allowed to dance with them and it was wonderfull to dance under the Ugandan sky which is full of stars!!

Chapter Brenda
Because I am so proud of this girl. She is the first mum who deliverd in my time in Uganda and I think she is a here. The hospital is so different then it is here and for me it would be an absolute nightmare to deliver my baby there.

It took here a while and in the mean time I visited the Kadaffi Mosk (because we were only allowed to be in the hospital 2x 30 minutes a day).

I loved spending time on the top of the minaret tower! There was a beautiful vieuw over whole Kampala.

Isn't it amazing!!??

But then finally... the next day.... dear brave Brenda came back

PROMISE - before sunday my last two photo blogs will be online as well

Photo's Uganda - week 2

It is already two months ago I started my Uganda adventure. I still miss it every day.
I miss my American family, Ugandan friends and the girls&staff at Wakisa! So with a lot of joy I will share the pictures I made at week 2.

Every day I started my week at the top of the hill in Mengo. This was my vieuw from the Boda! Unfortunatly I didn't make pictures when the sky was clear because then it was even more beautiful. As you can see, Kampala is just a normal city and not one big "African" mess what a lot of people seem to think.

The week started with Agri-culture lessons. It is unbelievebly hard the work on the land like this. The ground is so though and you need to have a lot of strenged to do it by hand. Some of this girls are about to give labour and still they work like this! The only work for 1,5 hour a day because otherwise it is to dangerous for the baby.

After agri-culture I was allowed to give a lesson. We did a fun singing lessons where i tested the girls capacities to be a leader. Some girls were laughing at eachother but Steph and I helped them trough! So many girls have beautiful girls of starting there own schools or medical facilities. The whole Ugandan culture is raising them to be silent and obediant. I tried to teach the girls to speak for themselves because that is what leaders, even there, need to do.

After the singing we made jewelry with the beautiful beatings you donated! Thank you!!!

Firday me and some other girls left for Safari. I was so excited!!!!! My first real Safari. The first stop was at a Rhino park. All the Rhino's here were imported from Kenia because the Ugandan rhino's were killed during the war. It was so special to be able to stand so close to this enormous creatures. I mean, they acan be very dangerous.

The second stop was at the place were we would stay for the night. It was a very deserted place beside the road to Murchison nation park. We slept in traditional houses, you can see them on the photo above. It was very cosy!

this picture I made during sun down. It is my favourite picture, I love the orangeness of the sun. The primitive cabins were you can live a good life!

On the way to the park we saw a lot of Baboons. They are very naughty and we had to be carefull. Though it was amazing to see them! They live in very big families ....

The vieuw we saw before we crossed the nile to go on a game drive.

The land was inbelievebly green. Greener then you can see on the picture. It was so beautiful! And we saw so many animals, like you can see below:

The gamedrive only took 3 hours but there was literally no way you couldn't see any animals. There were animals EVERYWHERE!

After lunch we went for a boattrip on the Nile. We saw so many hippo's and crocodiles:

It felt like freedom to see all this beautiful animals in there natural habitat. Never a zoo for me again!

After an hour we finally saw the Murchison fall(s)!

To follow a road on the side you could climb to to top of the waterfall. As you can see on the right you go a lot higher then te top which is amazing!

We had a beautiful intense day with somany things to see. I was really tired but I didn't slept that much that night because there were hippo's beside or cabin. There were no windows only some muscito gaze. So i literally saw them 1 M away from me. The sound they make when they are eating grass is unbelievlebly loud!

The next day I wasn't tired at all because we went to the rain forest for the Chimp trekking. The warned us because chimps are moving around a lot so it was a real possibility we wouldn't be able to see them.
The sounds in the rainforerst are unbelievebly beautifull. We heard so many things. I love the sound of chimps who are calling for eachother by using the threes as a drumm.

Before we knew it, there was a chimp right in front of us.

I catched it on film as well:https://www.youtube.com/watch?v=RBw3ztGtTxA

We went further and there we found a big chimp family !

It was so beautifu to see how this family live. I mean, they are so close related to humans. They do a lot of similair things. And did you know that chimps make wapons now? They do it since 5 till 10 years. That means they are evolving! They just 10000 years behind us..... Who knows what that promise for the future? I hope human will never feel threated by this beautiful creatures so we let them live and maiby in 10.000 years we can live together peacefully!

There were a lot of other creatures in the jungle as well.... I didn't like them that much.

SEE YA NEXT WEEK

Photo's Uganda - week 1

* I will try to write this blog in English because I received a lot of questions from my foreign friends how my trip was. Ofcourse I will not translate my blog. I will just write down some memories or life lessons wich belong to the pictures I made.

My flight to Kampala was fine. I rembemberd very well that I arrived in Kigali for a short stop-over. Kigali is a town in Rwanda and I have been interested in Rwanda since I was 12 years old and heard about the genocide. It was so strange to be there and not be allowed to go out of the plane. #FUTUREGOALS

I arrived late in the evening in the ICU guesthouse. Because the girls in the dorm room were already sleeping I've been sleeping in the garage which you recognize left under in the picture. It was fine, there was a bed and musketo projection so I was happy. The ICU guesthouse was a great place to stay. With an amazing rooftop and good cheff and housekeeping. The only downside was the cold water we had to shower with. #TIA (This Is Africa)

To get to know the girls I thought of a welcome activity. Everybody draw themselves on the pavement and we had to write qualities by eachother. Eventhough these girls been trough hard times they are still teenagers and before I knew it they were making fun of eachother. They wer calling eachother fat of stubborn. Well, the only thing I could to was turning these downsides into qualities. So being "fat" whatever that means, because none of these girls were fat, was meaning you had enough food which is a blessing. And being stubborn, well I am stubborn (right mum), it means I know what my goals are and never give up.
After all it was a nice way to get to know eachother.

In the weekend we went to Jinja. This was such a relieve to me. Kampala felt so crowded the first week and Jinja was so peacefull. Well.... except for the wild water rafting:

I am the girl with the yellow helmet right under ;-)

And ofcourse I felt out by the first rapid. Well luckely I didn't felt out completly because I was able to hang on with my legs. Otherwise I had to by everyone a beer (and I don't even drink!). LOL

BTW: We didn't know the first rapid would be a waterfall! The only thing our instructor told us was to HOLD ON!

In total there were 8 rapids. We flipped over 5 times. I think it was because we had 4 thought men (expects) in the boat. After the first rapids our instructor asked us if we were scared. We all said no...
After that we flipped over all the time.

It was really scare to flip-over. Specialy because the water is stronger then the life-jackets are. So for my feeling I was under for a really long time. Twice I was stuck under the boast. In my part of the boat there was no space to breath when we were flipped-over and I didn't find a way out. Another time I was dregged by the water really far away. To the other side of the river. That was really weird as well. The weirdest part is that it wasn't scary to be stucked under the water. The most scare part was when you came out. Then the adrenaline sets free I think.

Luckely there where a lot of easy parts as well. Sometimes we had to peddle for 45 minutes before we were by another rapid. It was so beautiful!!!

I changed seats because I felt out. I am now second place left.

The second day we were free to walk around in Jinja. We walked a little but to the water and we had an massage. RELAX TIME!

Sunday afternoon we went back to Kampala....
The new week I started with an art-therapy activity at Wakisa.

The girls had to make a drawing of there pasts and there future. We talked about our pasts and they were really suprised that even in the Netherlands bad things can happen to people. Then we ripped our pasts apart and threw them away. We decided we cannot forget but we can accept and continue our lifes.

We make a drawing of our future and we talked about our goals and dreams and the difference between goals and dreams.
I mean: Dreams don't always come true. It depends on other people. If you wanna get married you have to find the right men.
Goals are reacheble by hard work!!! Even in a country like Uganda

Week 5 - Oeganda

Dag 32 - 1 september 2016
Ik ben nu precies een maand in Oeganda en vandaag was alweer mijn laatste dag op het project: Wakisa Ministries.
De Boda bood vandaag nog een klein avontuur aangezien ik eerst een taart wilde ophalen bij Cafe Java's. Ik had met hem afgesproken eerst daarheen te rijden en mij daarna naar het project te brengen voor 3000,- Shilling. Toen we bij Cafe Java's waren wilde hij echter het hele bedrag al hebben om te kunnen tanken, maar ik zag al gebeuren dat hij direct weg zou rijden dus ik weigerde en bood hem aan om 2000,- Shilling te betalen. Dit is een redelijk bedrag voor de afstand die hij tot dan toe gereden had. Meneer Boda werd echter heel erg boos, maar uiteindelijk nam hij het geld toch aan. Ik heb hem niet meer terug gezien.

Ik kwam net op tijd op Wakisa aan om het einde van het ochtend gebed mee te maken. Het zingen...
* I will rise and shine for you;
* We are family.
Tijdens het tweede liedje staan we in een cirkel en houden we allemaal elkaars handen vast. Een erg fijn, verbonden gevoel. Ik vond het stiekem best moeilijk om mee te zingen, wat ga ik deze meiden missen!

Ik mocht het ochtend programma vullen en heb ze eerst mijn eigen favoriete liedje geleerd, welke mij veel steun en troost geboden heeft: "No day but today - Idina Menzel". Het ging een beetje chaotisch maar het ging om de boodschap!
Daarna hebben we de rompertjes versierd. Alle meiden wilden dat ik wat op hun rompertje schreef en gelukkig waren ze heel blij met dit kleine afscheid cadeautje.
Toen was het tijd voor taart en het definitieve afscheid. Lieve woorden zijn gesproken en man, wat was het moeilijk om het droog te houden. Ik heb er een leuk en snel afscheid van proberen te maken al probeerden de Aunties het eindeloos te rekken aangezien ze niet wilde dat ik wegging. Echter was dit zowel voor mij als de meiden niet goed geweest.

Met tranen in mijn ogen ben ik uiteindelijk de poort uitgelopen en heb ik het project letterlijk achter mij gelaten. Wat was ik dankbaar voor de veels te grote helm. Die kon ik mij voor mijn ogen laten zakken.
Het moeilijkste was niet zozeer het afscheid maar eerder de machteloosheid. ik weet dat de meeste meiden terug zullen gaan naar "The Slumps" omdat ze geen sponsor kunnen vinden of omdat ze niemand hebben om te helpen bij de zorg voor hun kindje. Dankzij Florence en Hilda weet ik hoe hun leven er waarschijnlijk uit komt te zien en dat doet pijn. Ik ken deze meiden nu door en door en ik gun ze zoveel meer. En zelfs ik als "rijke" Mzungu uit het Westen kan niks doen om ze te helpen. Dat doet pijn. Het is hard dat ik ze waarschijnlijk nooit meer zal spreken of zien, niet zal weten hoe het met Kate, Shalom, Phina, Brenda, Florence, Winnie en alle andere meiden verder zal gaan. Ik ben toch een stukje van hen geworden en hun ook een stukje van mij.

Wil jij een van mijn meiden naar een betere toekomst helpen door een meisje haar scholing te sponsoren?
Zoek op facebook dan: Wakisa Ministries op.
Of neem contact op met: +256 790432018
www.wakisaministries.com

Je helpt hier 2 mensenlevens mee <3

Na Wakisa ben ik naar huis gegaan, heb ik gedoucht en ben ik begonnen met het pakken van wat spulletjes. Rond een uur of 16:00 was ik bij de Amerikanen. Ik heb met de kinderen gespeeld en alvast afscheid genomen van de Stirleys. Wat heb ik een hekel aan afscheid nemen!
Ik heb ze aangeboden absoluut langs te komen als ze hier zijn voor een tussenstop naar Amerika. Wat zie ik ze graag terug!
Na het afscheid zijn Aunt Wanda, Stephanie en ik eten gaan halen, VAN DE STRAAT!
Kip en patat in een zakje met wat sla erbij. Het is bijna Oegandese Kapsalon te noemen, maar het was erg lekker.

Dag 33 - 2 september 2016
Gisteren zijn we om 22:00 uur naar de nachtbus richting Kabale gegaan. Wat een ervaring was dit ook weer. In dezelfde bussen als die wij gebruiken weten de Oegandezen vijf stoelen op een rij te proppen (2 om 3) met een smal gangpad ertussen. Ook passen er veel meer stoelen in de lengte van de bus wat uiteraard voor wat beperkte beenruimte zorgt. Na een uurtje werd de muziek keihard aangezet en werd er ergens nog een keer gebeden (Allah Akbar) terwijl het toch echt een nachtbus wat. Ondanks de hoge snelheid, hobbelige wegen en de muziek heb ik eigenlijk best heel erg lekker geslapen. Voordat ik het wist waren we in Kabale (4:45). Het was lastig om vervoer naar Lake Bunyonji te vinden, goddank voor onze lokale vriend uit de kerk, Brian! We vonden uiteindelijk twee betrouwbare Boda drivers. Stephanie en ik hebben samen een Boda gedeeld. Het bleek een lange, kouda rit te worden, stijl omhoog de berg op. Meerdere keren bijna onderuitgeslipt kwamen we verkleumt aan bij de oevr van het meer.
Daar vertelde Brian ons dat we met de Kano (een uitgeholde boomstam) het meer moesten oversteken naar het eiland waar hij woonde. Het was echter nog volledig donker. De baas van het Kano centrum was dronken en was niet instaat toestemming te geven om de Kano mee te nemen. We konden dus genieten van een prachtige zonsopkomst aan het meer. In de vroege morgen zijn we het mega prachtige meer overgestoken naar de overkant. We kwamen aan bij de voet van een grote heuvel en Brian vertelde dat hij op de top van de heuvel woonde. WOW - en hier mochten wij gewoon verblijven. Op een eiland, op de top van de heuvel, bij een locale familie met een prachtig uitzicht over het gehele meer met tientallen eilanden erin!

De tocht omhoog was pittig, lang leve de kuitblessure haha.
Maar het uitzicht was adembenemend. De familie van Brian woont in een mooi, klein huisje met een lap eigen grond eromheen. Er is geen stromend water (water wordt uit het meer gehaald en gekookt), geen elektriciteit, geen toilet maar een latrine (gat in de grond) en toch hebben deze mensen alles wat ze nodig hebben.
Als ontbijt kregen we maispap en melkbrood. Daarna hebben we even bijgeslapen.

Na de lunch zijn we de heuvel afgedaald en zijn we met de kano naar een ander eiland gevaren. Daar hebben we gezwommen en zijn we met een Rope Swing als Tarzan en Jane het water in gevlogen. Doodeng maar kicken! We hebben daar ook een groep Amerikaanse studenten ontmoet die een semester in Oeganda gaan studeren. Het was leuk om nieuwe mensen te spreken.
Toen de wolken voor de zon verschenen werd het toch wel fris en zijn we snel richting huis gevaren.

Tijdens zonsondergang hebben we een kampvuur gemaakt en genoten van het prachtige uitzicht. Het was zo perfect.
Na een lekkere lokale maaltijd was het bedtijd.

Dag 34 - 3 september 2016
Vandaag was mijn lieve zusje Senna jarig en dat is natuurlijk wel even balen om dat te missen. Op de top van de heuvel heb ik met haar gebeld en het prachtige uitzicht laten zien. Wel even fijn om te zien dat thuis alles goed gaat en dat mijn zusje een leuke dag tegemoet ging.

Stephanie en ik zijn de dag begonnen met een devotion en een bezoek aan de oma van Brian. Wat lief om te zien hoe blij oma was om ons te zien. Zo trots dat Brian twee Muzungu's als vrienden had en dat wij haar op kwamen zoeken. Ver kwamen we niet wat het beetje Luganda dat ik geleerd heb spreekt zij niet en Engels kon ze al helemaal niet.

Na het bezoek aan oma gingen Steph en ik er vandaag samen op uit. Toch wel wennen om zo'n kano te leren besturen. Heel anders dan onze kano's. Toen we aan de overkant waren lukte het eindelijk een beetje om goed vooruit te komen. We hebben heerlijk geluncht en gezwommen en de middag vloog zo voorbij! Het terug varen ging een stuk beter dan de heenweg en ook de berg op klimmen wordt steeds makkelijker.
Deze avond heb ik heel lang van het uitzicht genoten. Het is hier zo mooi!
Er is geen enkele vorm van luce en toch is het leven hier zo mooi en rijk. Worden wij niet gewoon doodongelukkig van onze eigen rijkdom? Onze eigen luxe? Het altijd meer willen?
ik snap het leven in het westen gewoon niet meer zo goed? Waarom is een groot huis, een tv en de nieuwste smartphone zo belangrijk? Waarom is een goede baan belangrijk?
Waarom stellen we onszelf voor met wat we doen? Maakt dat dan wie we zijn? Is ons karakter en zijn onze dromen niet veel belangrijker?
Ik ga in NL in elk geval mijn patronen flink aanpassen. Op naar een simpeler leven zonder de Westerse realitiet uit het oog te verliezen natuurlijk.

Dag 35 - 4 september 2016
Na een korte nacht was het tijd om afscheid te nemen van de familie, Brian zou met ons mee komen naar Kampala. We kregen zelfgemaakte handcrafts van Brians moeder. Wat een lieve, mooie, dappere mensen wonen er toch in Oeganda. Zelf hebben ze zo weinig en toch zijn ze veel gastvrijer en vrijgeveriger dan menig Nederlander.
Samen zijn we de heuvel voor een laatste keer afgelppen en hebben we gewacht op de kano. Onze laatste tochtje over het meer, terug naar het vasteland. Vanaf daar zijn we met de Boda terug naar Kabale gegaan. Wat een adembenemende mooie toch bij daglicht is dat!
Aangekomen in Kabale waren we letterlijk oranje van het stof. We konden direct de krappe, warme bus in die ons terug zou brengen naar Kampala. Deze rit was een stuk langer en ongemakkelijker dan de heenweg. Het was zo warm en krap en elke 15 minuten stopten we wel ergens bij een kraampje langs de weg zodat mensen verschillende groenten goedkoop konden kopen. Er leek geen einde aan de rit te komen en op het moment zelf was het even flink afzien maar toch ben ik zelfs hier zo dankbaar voor. Dit is de enige manier van reizen voor de gemiddelde Oegandees. Misschien is het zelfs als luxe als je je een busticket kan veroorloven.

'S avonds ben ik heerlijk uit eten geweest met mijn Nederlandse huisgenootjes van Doingoood. We hebben de laatste 2 weken echt een onwijs leuk en gezellig huis gehad en zelfs deze mensen ga ik dus missen. Het is stiekem toch wel heel bijzonder om deze ervaringen samen te delen en elkaar op weg te helpen in een vreemd land.

Dag 36 - 5 september 2016
Mijn laatste dag!
Het is inmiddels 15:00 in de middag en ik heb al een lange dag achter de rug,
Vroeg in de morgen ben ik naar de craftmarket geweest om wat laatste souveniertjes te kopen. Vervolgens ben ik naar Accacia mall geweest om wat cadeautjes te halen voor de Amerikanen.

Daarna was het zover, mijn afscheidspicknick. Het was zo onwijs gezellig. Ik heb heel leuk met de kinderen gespeeld. Vooral kleine Ava en dappere Carol ga ik ongelofelijk missen. Twee heel bijzondere dames. Ik heb mijn cadeautjes gegeven en ik heb een hele stapel kinder tekeningen gekregen en hele mooie, lieve, bemoedigende woorden. Daarna hebben we spelletjes gespeeld (3 benen race en eierlopen) en heerlijk geluncht.
Afscheid nemen viel mij oprecht heel erg zwaar. Om de kinderen, en hun verhaal, ben ik echt gaan geven. Natascha en Stephanie zijn echt vriendinnen geworden en Aunt Wanda is een geweldige lerares en mens! Al met al zijn deze mensen zo belangrijk voor mij geworden en hebben ze mijn tijd in Oeganda nog mooier en geweldiger gemaakt. Ze hebben mij veel over mijzelf geleerd en over mijn visie op het leven. Ik hoop oprecht dat ik ze in de toekomst terug mag zien.

Eenmaal thuis heb ik buiten, in de wijk nog een rondje gelopen. Mijn laatste Oegandese, overheerlijke ananas gekocht en deze gedeeld met mijn huisgenootjes.
En voordat ik het wist was het echt tijd om afscheid te nemen.

Ik wilde niet weg. ECHT NIET!
Ik vond het vreselijk om weg te gaan en het voelde echt alsof ik weggerukt weg uit een omgeving waar ik eigenlijk wel een hele tijd had willen wonen.
Gelukkig was Charlie, de geweldige taxi chauffeur van Doingoood daar en met hem heb ik in de auto heerlijk kunnen kletsen. Ik weet in elk geval dat ik altijd vrienden heb in Oeganda.
Op het vliegtuig ging alles heel snel en voor ik het wist zat ik in het vliegtuig terug naar Nederland.
Dinsdag 6 september ben ik om 6:30 geland.

____________________________________________________________

Inmiddels ben ik alweer 3 dagen in Nederland.
Wat was het wennen. De rust en al die Muzungu's. De ik-cultuur.

Gelukkig heb ik sinds gisteren weer wat vrienden gezin op school en thuis en dat maakt alles wel een heel stuk beter! Toch zijn mijn toekomstdromen weer een stuk helderder. Waar ik bijna was gaan twijfelen of ik nog wel wil emigreren weet ik dat nu weer zeker.
Ik moet minimaal een periode van mijn leven in het buitenland hebben gewoond. Ik ben daar zo gelukkig en het is daar zoveel makkelijker om in mijn eigen kracht te gaan staan, in het moment te leven en oprecht gelukkig te zijn bij alles wat ik doe.
Het leven in Oeganda was zo intens.
Bij elk Boda ritje kon het over zijn. Elke dag kan je iemand verliezen aan een "simpele" bevalling of aan Aids. Vrienden groeien op in korttenwijken en overkomen vreselijke dingen. Toch zijn de mensen daar zo sterk, zo puur, zo liefdevol.

Ik ben van Oeganda gaan houden.
Het land, de cultuur en de kansen die het land mij geboden heeft om mezelf nog beter te leren kennen en te ontwikkelen.

Ik kan niet wachten tot mijn volgende reis!!

** Iedereen die gesposord heeft en hiermee mijn acties mogelijk heeft gemaakt. Bedankt uit het diepste van mijn hart. Het heeft geen levens radicaal verandert of gered.
Ik hoop en denk echter wel dat wij samen een kiem hebben kunnen zaden bij sommige meiden die kracht, troost en vaardigheden biedt waarmee ze in de toekomst de juiste keuzes kunnen maken. Zonder jullie was dit niet mogelijk geweest!
Daarnaast hebben jullie geholpen de meiden een onvergetelijke dag te bezorgen.
Kun je je voorstellen als je niks hebt, opgroeid in een krottenwijk, een getto? En je verkracht en mishandeld bent, je niks anders kent dan dat. Dat je een dagje mee uitgenomen wordt naar een zorgeloze plek. Deze dag heeft zoveel betekent voor de meiden. Ik ben intens dankbaar dat we dit samen mogelijk hebben kunnen maken!

Week 4 - Oeganda

Week 4 is alweer lang en breed voorbij.
Deze update komt iets later dan normaal omdat het hier gewoon onwijs druk en leuk was. Een goed teken

.
Dit is tevens mijn laatste update vanuit Uganda. De laatste zal ik thuis schrijven, incl. alle prachtige foto's die ik hier geschoten heb zodat jullie ook echt een beeld hebben van hoe het leven hier is geweest voor mij.

Dag 23 - 23/08/2016
Vandaag was mijn eerste dag zonder Stephanie op Wakisa, wat heel erg raar voelde. Gelukkig was er het goede nieuws dat Brenda bevallen was van een gezonde zoon, Jonathan.
Rond 13.00 startte de weeën van een ander meisje, Specioza. Zij staat altijd naast mij in de kring tijdens het ochtendgebed. Op het moment dat we handen moeten vasthouden knijpt ze er altijd systematisch in. Geen idee waarom, maar dit is de reden dat ik haar naam ken en onthou. Specioza heeft een mega buik maar het is er echt maar één.
Ik heb Specioza naar het ziekenhuis gebracht en Brenda en kleine Jonathan opgehaald. Ik mocht het (overheid)ziekenhuis niet meer in, aangezien de zorg hier normaal gesproken gratis is, maar doordat ze mij en Stephanie hadden gezien vroegen ze plotseling geld voor de behandeling.

Het was heel mooi om Brenda te zien stralen al "Newbie mum". Dat is ook het enige waar ik de hele middag naar gekeken heb aangezien er niet echt iets te doen was.
'S avonds zijn we heerlijk uiteten geweest met Doinggoood en ik heb het lekkerste deserts, in Oeganda, op. Gefrituurde chocolade rolletjes, hmmmmm!!

Dag 24 - 24/08/2016
Vandaag was een rare dag. Eindelijk was Stephanie er weer!
Na bijbelles en excercise raakte we aan de praat met een nieuw meisje, Winnie (2). Zij is gisteren nieuw gekomen en moest nu plotseling weg. Toen Stephanie met haar aan het praten was begon ze te huilen en heb ik ze even met rust gelaten. Opeens stormde Aunt Vivian (directrice) naar buiten en begon te gillen en schreeuwen tegen Stephanie dat het klaar was en dat ze direct haar spullen moest pakken. Ik zat de hele week al een beetje tussen die 2 in en nu barstte de bom. Ik vond het zo moeilijk om te bepalen wat ik moest doen. Ik bedoel.... het ging volkomen tegen mijn rechtvaardigheidsgevoel in maar je hebt ook een stukje cultuur. Uiteindelijk won mijn rechtvaardigheidsgevoel maar Micheal (de gatekeeper) hield me tegen. Ik heb nog even met Stephanie gepraat en haar bijgestaan toen ze huilend vaarwel zei tegen de meiden en toen ging ze echt weg. Bam, opeens! Mijn maatje op Wakisa.
Al de Aunties kwamen naar me toe met de vraag of ik niet met Aunt Vivian kon gaan praten. Ik voelde me best wel klem gezet, vooral toen Aunt Gloria opeens een gesprek had geregeld met Aunt Vivian. Uiteindelijk heb ik een heel goed gesprek gehad en toonde Aunt Vivian ook een hele andere kant van zichzelf. Op dat moment leek het er echter nog niet op dat het ooit goed zou komen tussen Aunt Vivian en Stephanie.

Die middag heb ik geholpen met de gezondheids checks. Gewicht wegen en bloeddruk meten. Hoe lager de bloeddruk hier is, bij zwangere meiden, hoe beter ze denken dat het is. Nu heb ik niet bijzonder veel verstand van bloeddruk e.d. en ik weet dat een te hoge bloeddruk heel gevaarlijk kan zijn bij zwanger vrouwen. Maar bij één meisje was de bovendruk 50 en de onderdruk 32. Dat leek me ook niet heel erg gezond.

'S avonds ben ik bij Aunt Wanda en Stephanie gaan eten. Wonderbaarlijk genoeg belde Aunt Vivian Stephanie op om haar nederige excuses aan te bieden. WOW ! De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Ik heb besloten morgen (donderdag) een dagje vrij te nemen. Ik ben gesloopt na alle indrukken deze week! Eerst de bevalling, daarna de uit de hand gelopen ruzie waar ik tussen in werd gezet. Ik ben er wel even klaar mee.....

Dag 25 - 25/08/2016
Helaas was ik om 08:15 al wakker. Ik heb nog even proberen te doezelen maar was al vrij op tijd mijn bed uit. Richting 12.30 ben ik uiteindelijk op de Boda gestapt richting Aunt Angela die een jurk en een topje voor me heeft gemaakt. Het was best een stukje rijden, door een stuk van Kampala die ik tot nu toe nog niet gezien heb. Aunt Angela woont in een soort "luxe" sloppenwijk, in hoeverre dat bestaat. Het was een huisje ten grote van een kleine schuur. Maar alles pastte erin. Ze deelde de sanitaire voorzieningen met haar buren. Kun je het je voorstellen hoe simpel het leven kan zijn en hoeveel wij eigenlijk hebben?
Aunt Angela was zo gastvrij en zo blij met mijn aanwezigheid. Ze stond erop Soda voor mij te kopen en een stukje cake. Ze had ook fried riced gemaakt als lunch en met Oegandese gastvrijheid heb ik alles gegeten ookal was het veel te veel.
Aunt Angela is een van de eerlijkste Oegandezen die ik hier heb ontmoet. Ze heeft het zo zwaar als alleenstaande moeder, maar ze vraagt nergens om en ziet overal positiviteit. Nu heeft ze het voor elkaar om te gaan studeren voor leraar zodat ze naailessen mag geven, maar de studie duurt 2 jaar en kost 800,- Euro excl. reiskosten. Een enorm bedrag voor hier! Ik heb heel veel met haar gepraat en uiteindelijk besloten het dubbele te betalen voor de jurken aangezien ze slechts 14,- Euro vroeg voor 2 handgemaakte kledingstuken excl. de stof.

Terwijl ik op de boda zat naar de Stirleys besefte ik me dat het de standaard is in de wereld om te leven zoals Aunt Angela en de meiden die ik heb bezocht in de sloppenwijken. Er zijn veel meer mensen die zo leven dan de luxe die wij in Nederland hebben. Ik ga echt heel erg moeten wennen aan het feit dat als ik terugkom mensen weer gaan klagen over de voorzieningen die wij hebben. Terwijl ik nu zie wat een rijkdom wij hebben.

Eerst heb ik de 8 kinderen van de Sweazys geschminkt. De geadopteerde kinderen hebben nog nooit schminkt gezien wat heel erg bijzonder was voor hun. Bovendien kon dit gezin echt wel wat extra's gebruiken en bovendien zijn ze zo goed voor mij!
Na het schminken heb ik heerlijk gegezeten bij de Stirleys en ik heb de kinderen voorgelezen uit "The secret garden". Het was echt weer een hele gezellige avond!

Dag 26: 26/08/2016
Vanochtend werden we om 07.00 uur opgehaald voor een 11 uur lange rit richting Kidepo National Park. Het eerste stuk heb ik veel geslapen tot het stuk waar we 2 weken terug 3 uur stilstonden. Niet verwacht daar ooit weer terug te komen!
De laatste 2 uur was de omgeving werkelijk waar prachtig! Het hele landschap veranderde compleet. Er kwamen bergen vol groen en rotsen.

Toen we aankwamen in Kidepo hebben we een rondje gelopen door het dorpje. Alle kinderen kwamen uit het dorp gevlogen om met ons te spelen. Alle jongens hadden zelf vliegers gemaakt van broodzakjes en takjes. Het was verder ook echt een bizar mooie omgeving.

Toen we bij het kampvur zaten merkten we al snel dat er ontzettend veel insecten zaten. Mensen die mij kennen weten dat dat niet mijn favoriete beesten zijn. Dolblij was ik toen we binnengeroepen werden voor het avondeten. De vreugde was van korte duur en aangezien het eten echt niet lekker was, maar we dat niet echt durfde te zeggen. Bovendien zaten er binnen ook heel veel insecten. We hebben het eten uiteindelijk weggesmokkeld en de insecten op te koop toegenomen met veel hysterisch gegil van mij en Sanne. Ik was wel ontzettend blij met mijn partner in crime haha.

Na het eten hebben we onwijs kunnen genieten van een prachtige Afrikaanse sterrenhemel. Ik heb nog nooit zo'n prachtige sterrenhemel gezien. Just WOW.

Dag 27 - 27/08/2016
De dag van de safari! We vertrokken rond 08:00 uur en het was slechts 15 minuten rijden. Daarna mochten we op het dak zitten wat pijnlijk is voor je kont maar onwijs rijk en prachtig voor de ogen. Het uitzicht was alles waard. We hebben olifanten, giraffes, zebra's, buffels, antiloppes, herten, jakhalzen en wrattenzwijnen gezien.
Maar het bijzonderste was toch wel echt de leeuwen. Ze waren letterlijk een meter bij ons vandaan. Twee van de drie gingen jagen en na een klein uurtje kwam er eentje terug met een mega stuk buffelvlees in zijn bek!
Hij ging dit voor onze neus opeten, prachtig om de natuur op zijn puurst te zien.

Vanavond was het eten gelukkig wel een heel stuk beter. Echter waren de insecten weer rijkelijk aanwezig en zelfs een vleermuis vond het leuk om mij en Sanne op stang te jagen. Gelukkig was de sterrenhemel ook weer oogverblindend! Dat maakte veel goed. Zoveel sterren, echt prachtig.

Dag 28 - 28/08/2016
Gelukkig heb ik vannacht redelijk goed geslapen! We moesten vroeg op voor een wandelsafari zodat het nog een soort van koel was. Aan het begin merkte ik dat de tocht niet helemaal mijn ding was. Het begon met bergen insecten opgevolgd door mijn kuit(en) blessure. De beloofde, vlakke, wandeling bleek berg op, berg af te zijn. Twee herstelende kuitspieren waren het hier niet helemaal mee eens, maar er was niks aan te doen dan op mijn kiezen te bijten. Het uitzicht was echter adembenemend. Dat maakt het het achteraf meer dan waard! We hebben ook weer bergen wilde dieren gezien, inclusief een leeuw.

Vanavond heeft een locale stam voor ons opgetreden. Het was heel anders dan de culturele avond in Kampala wat het echt lachen maakte. Het was gewoon een locale culturele groep die het erbij doet voor de lol. Het optreden was wel echt heel erg leuk om te zien!

Dag 29 - 29/08/2016
Vandaag hebben we 12,5 uur in de bus gezeten op weg naar Kampala. Onderweg is er niet veel bijzonders gebeurd behalve dat een meisje bij een benzine station werd achtervolgd door een man met een geweerd omdat ze rookte. Autoriteit is toch echt wel een dingetje hier.
De lunch onderweg was echt heel erg lekker en nu ik eenmaal thuis ben is het devies: Op tijd naar bed!

Dag 30 - 30/08/2016
Het is zo ver!
Mijn laatste drie dagen op het project. Eerst maar eens een update over alle bevallingen:
- Brenda is nog tot morgen hier en gaat dan met haar prachtige zoontje bij haar tante wonen.
- Specioza heb ik nooit meer gezien. Na 30 uur weeën kreeg ze eindelijk een keizersnede. Haar moeder is komen opdagen terwijl ze haar sinds haar vierde niet meer had gezien. Na de bevalling is ze met haar ouders mee naar huis gegaan.
- Winnie (1) is afgelopen zaterdag bevallen van een gezond zoontje: Nathan.
De eerste 3 weken waren er 0 baby's en nu zijn er 3, WOW. Ik ben heel dankbaar dat ik dit ook heb mogen meemaken.

Het is nu bijna 11.00 uur en wederom is er niks te doen. De eerste 2 druke weken waren blijkbaar een uitzondering aangezien er toen 3 leraressen ziek waren. Daardoor werd ik continue ingezet. Omdat er geen comunicatie is wist ik echter niet dat dit uitzonderlijk was. De laatste tijd is het dus heel stil en saai, dus daardoor is het ook wel prima om donderdag afscheid te nemen. Hoeveel ik ook om de meiden en staf ben gaan geven.
Nu is het tijd om terug naar Nederland te gaan en uitdaging te vinden in mijn stage voor komend jaar!

Na de lunch ben ik vertrokken en heb ik een heerlijke massage genomen. Inclusief stoombad, douche en vers sapje. Na 4 dagen in de auto vanwege de safari was dit echt heerlijk.
Daarna ben ik doorgegaan naar de Sweazys voor de pizza avond. We hebben oliebollen gebakken (voor het eerst niet uit een pakje) en ze waren echt HEERLIJK !!!!!!
Wat gaaf om oliebollen te bakken bij een kampvuur in het zonnetje. De Amerikanen kende dit ook niet en vonden het heerlijk.
De rest van de avond bestond uit hele fijne gesprekken en veel gelach. Ik ben zo blij dat ik deze lieve en warme mensen heb mogen leren kennen en ik hoop ook echt dat ik ze in de toekomst terug zie!
Om 02:00 ging ik naar bed, samen met Stephanie, voor mijn eerste Oegandese sleepover. Het is hier al bijna als thuis !!!

Dag 31 - 31/08/2016
Mijn ena-laatste dag op Wakisa. Helaas was er WEDEROM niks te doen. We hebben een beetje gekletst met meiden, afscheid genomen van Brenda en uiteindelijk zijn Stephanie en ik meegegaan om een meisje op te halen van Boardingschool. Zij heeft 1,5 jaar geleden een kindje gekregen en wordt nu gesponsord om naar school te kunnen gaan. Ze doet het supergoed ! Dat is echt heel fijn en motiverend om te zien.

Voor de lunch kwamen Frank en Inge langs (coördinatoren Doinggoood) voor het evaluatie gesprek. Dit was een fijn gesprek en ik heb mooie feedback ontvangen en hopelijk nuttige feedback gegeven.
Waar ik het meest trots op ben is dat opgemerkt is dat ik heel makkelijk contact maak met iedereen hier en eigenlijk alles heel makkelijk vorm weet te geven. Ik merkte dit zelf ook wel op maar ben dit vanuit mijn studie niet helemaal gewend omdat op school toch een stukje prestatiedrang en faalangst in de weg zit. Nu ik hier zo'n succeservaring heb mogen beleven wil ik dit ook echt doorzetten in NL. Ik moet gewoon lekker gaan doen want man, wat heb ik hier genoten van de activiteiten met de meiden!

Tijdens de lunch zijn we naar café Java's gegaan en genoten van een heerlijke lunch.
Toen we terugkwamen was er weer niks dus uiteindelijk wilden wij 1,5 uur eerder weg. Ze waren bijna beledigd omdat het mijn ena-laatste dag was. Maarja, om nou 1,5 uur uit mijn neus te gaan eten.... er was letterlijk NIKS. Helpen met schoonmaken, koken, de les, administratie, etc. Het kon allemaal niet.

Thuis voor het eerst op echte Afrikaanse wijze, met de hand, mijn ondergoed gewassen want daar ben ik bijna doorheen en de huishoudster doet dit logischerwijs niet. Man wat een werk. Ik kan niet wachten mijn wasmachine weer te zien!

Morgen neem ik alweer afscheid bij Wakisa. Daarna volgt nog een weekendje weg en dan is het alweer mijn laatste dag. Het is voorbij gevlogen maar ik heb echt genoten! GENOTEN !!!!

TOT IN NEDERLAND

Week 3

WOW - wat een week heb ik weer gehad en beleefd. Vooral vandaag was erg bijzonder. Als je de "normale" verhalen niet zo interessant vind, skip gerust door naar vandaag!
Toch zijn er een aantal andere toffe gebeurtenissen geweest deze week: Het huisbezoek bij Hilda, de excursie met de meiden & het enige weekend Kampala!

Dag 16 - 16/08/2016
Vandaag was de eerste dag dat ik het wat zwaarder had! Stephanie heeft een nare botsing gehad met Aunt Vivian wat allemaal, in mijn ogen, wat onrechtvaardig is verlopen. Vanaf volgende week is ze dus nog maar 2 dagen per week op het project en ik ga haar heel erg missen !!!!
Lang leve autoriteit in Uganda.

Gelukkig heb ik verder echt een prima dag gehad. We zijn op homevisit geweest bij Hilda.
Dit meisje had alles opgebouwd en is 2 maanden terug weer verkracht en beroofd van alles wat ze had. Ze heeft nu niks meer. Ze leeft nu in huis bij haar oom, tante, zusje en wat andere onspecifeerbare familie leden. Het bezoek leek goed te gaan maar ik bleef het gevoel houden alsof ze wat achter hield. We vroegen meerdere keren door of ze veilig en oke was en het antwoord was consistent een voorzichtige ja-knik.
Toen haar tante vertrok vroeg ik nogmaal wat er was en of ze het anders ergens anders durfde te vertellen. Haar zusje drong er toen op aan dat Hilda de waarheid zou vertellen en uiteindelijk hebben ze het voor ons opgeschreven. Hilda's zoontje wordt consistent mishandeld door haar tante. Mijn hart brak in duizend stukjes toen ik dat hoorde. Hilde wilt echt heel graag haar eigen veilige woonplek krijgen en een eigen bedrijfje opzetten en naar school gaan. Maar het was duidelijk dat de tweede verkrachting haar dermate getraumatiseerd heeft dat dit niet vol te houden is. Ze heeft dus dringend counselling nodig zodat ze zo snel mogelijk haar leven op kan bouwen. Ik hoop haar te kunnen helpen met het geld wat overblijft van het uitje.

Dag 17 & 18 - 16&17/08/2016
17: Vandaag was oprecht een hele rustige dag voor ons op Wakisa. Bijbelles, excercise en daarna wat geregel voor de excursie morgen. We zijn vervroegd met lunchpauze gegaan om bijbelles te hebben met Aunt Wanda. Bijbelles was oprecht weer erg leuk en interessant. We hadden het over de oorsprong en val van de mensheid.
'S middags bleef het erg rustig dus zijn we naar Aunt Wanda haar huis gegaan om verder te gaan met bijbelles. 'S avonds hadden we ons wekelijkse diner met Doingoood, wat zoals altijd erg gezellig is.

18: Vandaag was het zo ver. Ons dagje uit!
We zijn uiteindelijk naar een soort recreatiepark geweest. Het feit dat er een bus op ze stond te wachten was al een hele happening. De blije gezichten van de meisjes was letterlijk goud waard! Wow - wat was dat mooi om te zien. In de bus op weg naar het park hebben we gezellig liedjes gezongen zoals het een schoolreisje befaamd.
Het park kwam in mijn ogen wat simplistisch over maar toen de meiden binnenkwamen renden ze vol enthousiasme rond. Hun ware, jonge, leeftijd kwam even naar boven. Eerst hebben ze vol enthousiasme in de speeltuin gespeeld. Sommige hadden zelfs nog nooit op een schommel gezeten, kun je je dat voorstellen? Ook was er een trampoline gemaakt... oftewel een stuk zeil waarmee wij een circus bouwen aan wat veren, zonder bescherming, en een diepe kuil daaronder.
Ook was er een visvijver met mega karpers en de meiden mochten de vissen voeren. Ook vissen waren een totaal nieuw fenomeen. Daarna hebben we de ezel die daar rondliep geaaid. Dieren hebben duidelijk niet zoveel waarde als in Nederland. De ezel zat vol met vreemde bulten die echt huge waren. De meiden gingen de ezel ook al vrij snel porren met stokken en dergelijke dus toen heb ik ze daar maar weggejaagd.

We werden uiteindelijk naar een hut gebracht waar we konden zitten en chillen. We hebben een spelletje gespeeld waarbij we een bal doorgaven op muziek en als de muziek stopte moest iemand iets laten zien wat zij kon: een dansje, een liedje of een vers uit de bijbel.
Daarna waren de meiden echt supermoeilijk te activeren. Gelukkig kregen we ze mee het veld op om lummeltje te spelen, te voetballen of volleyballen. Na een halfuurtje wilden de meiden kijken bij het zwembad waar ik snel een verkoelende duik heb genomen. De meiden mochten geen eens pootje baden want stel je voor dat ze vallen en verdrinken !! #Cultuurverschil.

Het was daarna al vrij snel lunchtijd. En waar ik had verwacht dat ze in de lucht zouden springen bij het zien van patat met worstjes werd er lauwtjes op gereageerd. Sommige meiden vonden het wel leuk om eens wat anders te eten maar sommige meiden mistte hun Posho met Matoke. Ik kon me er geen voorstelling bij maken haha. Zelfs iets ongezonds als patat en worst voelt als een zegen hier.

Na de lunch waren de meiden helemaal niet meer vooruit te branden. Ze zaten daar gewoon, voor zich uit te staren. Ik wilde de meiden zo graag entertainen waardoor ik even helemaal vergat dat ik nog steeds met zwaar getraumatiseerde meisjes werk, die en zwanger zijn, en onwijs veel nieuwe indrukken hadden gekregen. Je wilt de meiden zo veel geven dat het moeilijk is ze zo verslagen te zien. Maar ze hadden gewoon echt even een uurtje nodig alles te verwerken waarna het hoogtepunt van de dag kwam: Het treinritje!
Letterlijk een monorail trein, die kinderen tot een jaar of 5 leuk vinden in NL. Maar hier was het voor veel meiden de eerste keer dat ze een "trein" zagen, laat staan erin reden! Het gegil was net zo hard als in een achtbaan. De meiden genoten echt intens waardoor de voor mij suffe rondjes zelfs veranderde in een hilarische rit. Het tweede rondje ging zelfs het gas erop, je had het gegil van plezier moeten horen.

Moe en voldaan kwamen de meiden thuis. Na veel knuffels heb ik afscheid genomen en heb ik genoten van een diner bij Natascha, de dochter van Aunt Wanda en haar prachtige familie. Zij hebben 3 biologische kinderen en ze hebben 5 Oegandese kinderen geadopteerd. Al deze kinderen behoren tot 1 gezin en moesten nu geadopteerd worden anders zou een van de meiden niet meer beschikbaar zijn en zou het gezin dus verscheurd worden. De kinderen behoren tot een erg lage en arme stam en hun leven is dus zoveel beter geworden nu. Het adoptie proces is echter niet makkelijk. Het gezin moet twee jaar hier in Oeganda blijven wonen want dan pas gaat de procedure over van fostercare naar adoptie. Ik heb zoveel respect en bewondering voor dit prachtige gezin. Ik hoop dat ik ooit hetzelfde kan doen.

P.s. Ik ben officieel over de helft qua mijn tijd hier SNIF

Dag 19&20 - 19&20/08/2016
19: Mijn laatste dag voor deze week op het project. Ik had aanvankelijk niet zo' n zin want ik ben erg moe, maar ben toch gegaan. De dag begon, zoals elke ochtend, met morning prayers & devotion. Ik ben uitgebreid bedankt door de meiden en de staf wat superlief is. Bij deze paas ik de bedankjes door naar jullie, aangezien jullie dit mogelijk hebben gemaakt!

In de ochtend leek er niet zoveel te doen maar uiteindelijk mocht ik mee met 4 meiden die een echo kregen. Dit was een controle echo maar het geslacht van de kindjes kon ook bekend worden gemaakt. Alle meiden die meegingen waren nu 7 a 7,5 maand zwanger. Normaal gesproken gaan de meiden alleen naar binnen maar nu mocht ik me ze mee, wat een eer! De meiden lieten alles heel erg over zich heen komen en gaven bijna nergens een reactie op. Ik kreeg de neiging om me te gedragen alsof ik zwanger was. Ik kon mezelf niet inhouden en ging allerlei vragen stellen, zoals is dat het hoofdje, beentjes etc. Gelukkig beledigde ik de meiden en het personeel hiermee niet en raakte de meiden juist ook geinteresseed waardoor ze mee wilde kijken. Gelukkig waren alle kindjes hartstikke gezond en krijgen de meiden rond Okt. Nov. 2 jongens en 2 meisjes.

In de middag was Aunt Angela, die naailes geeft, er weer. Zij is een alleenstaande moeder en doet tailoring werk vanaf huis. Op de Vrijdagen werkt ze op Wakisa om wat extra's te verdienen. Ik heb gevraagd of Aunt Angela een jurk voor me wilde maken waar ze gelukkig met vol enthousiasme op reageerde. Samen zijn we naar het lokale centrum van Kampala gegaan, wat een waar mierennest was. Ik was hier de enige Mzungu uiteraard.
We hebben mooie stoffen gevonden en Aunt Angela gaat zowel een jurk als een topje voor mij maken.
Terug op het project zag een van de Aunties het stof en zij vroeg ook direct of er een topje voor haar gemaakt kon worden. Mensen zijn zo forward en rechtstreeks hier. Nee zeggen is niet mijn sterkste kant, zeker als ik wordt overvallen. Gelukkig bleek er later niet genoeg stof over te zijn.

In de avond zijn we naar een culturele avond geweest waar we helaas bijna een uur te laat waren door de file. De avond zelf was wel echt supervet. De muziek, de dans en de zang.... het is echt geweldig!!!!!!!!! Na afloop hebben we zelf nog een uurtje gedanst onder de prachtige sterrenhemel voor we richting huis gingen.

20: Vandaag was echt een chilldagje. In de ochtend ben ik naar de craftmarket geweest waar ik superleuke souveniertjes heb gekocht voor iedereen (niet iedereen natuurlijk).
In de middag zijn we (Stephanie & ik) naar de docu premiere geweest van Aunt Vivian. Het begon natuurlijk veel te laat #TIA. We zijn tot na de lunch gebleven wat me best schuldig deed voelen. Maarja, de film zou in Luganda zijn... en ik was nog steeds doodop. Ik had echt even wat tijd voor mezelf nodig en heb thuis heerlijk geslapen.
'S avonds gingen we met alle huisgenootjes gezellig lasagna eten, wat echt een verademing was! Daarna hebben we nog even spelletjes gespeeld en toen was het alweer bedtijd.

Dag 21 - 21/08/2016
Vandaag ging heel het huis mountainbiken, maar
1:- Ik haat fietsen;
2: - Ik had al beloofd naar de kerk te gaan.
(In deze volgorde)

Met Sanne (Een Nederlands meisje die ook niet van fietsen houd) en Stephanie zijn we naar het Sheraton hotel geweest waar een heerlijk zwembad is en superlekker en betaalbaar eten op een mooi opgemaakt bord! Op het einde bleek er ook een waterval douche te zijn wat echt de lekkerste douche was hier in Uganda. Van de zon hier wordt je trouwens ook een stuk sneller bruin. Superchill.

Om 15:00 uur zijn we naar de kerk gegaan. Dit bleek op het erf van de missionaris families te zijn in twee opgezette party tenten. De dienst was naast ingewikkeld ook wel echt interessant. Daarnaast heb ik weer nieuwe vrienden gemaakt waaronder een Ugandese man waarmee Stephanie en ik het laatste weekend naar Bunyonji lake gaan. Zijn familie woont in Kabale, wat daarnaast ligt en we mogen bij hun verblijven. Een echte home-stay, back to basic. Supertof! Ik kan niet wachten om te gaan.

Dag 22 - 22/08/2016
WOW - WAT EEN BIJZONDERE DAG!
Ik had me, voor de tweede keer in Uganda verslapen. Ik kan maar niet overweg met die stomme Iphone wekker. Gelukkig was het niet erg en was er op het project letterlijk niks te doen.
Toen ik grappend vroeg: "Gho, zijn er nog baby's geboren dit weekend?" Hoorde ik dat Brenda, een 14-jarig meisje aan het bevallen was. Lieve Brenda die altijd de drum bespeeld tijdens muzikale activiteiten.
Stephanie en ik vroegen of we langs mochten aangezien er voor ons verder niks te doen was.

We hebben een vroege lunch genoten bij cafe Java's en daarna gingen we door naar het overheidsziekenhuis.
Op het eerste hoog leek het redelijk schoon maar wat een schok kreeg ik toen ik in de labouringskamer kwam.
6 vrouwen in een veel te kleine ruime, op onderzoeksbedden met een plastic zeil eroverheen. Naakt, met de benen wijdt, schreeuwend van de pijn. Emmers onder de bedden waarin gepoept, geplast en gekotst wordt. Dokters die gerust een paar uur met lunchpauze gaan en de vrouwen een keer in de vier uur even checken. Zusters in jaren 30 uniformen.
En mijn lieve lieve Brenda, op een van die bedden met een grote koffer aan haar voeteneind. De vrouwen moeten hier namelijk zelf hun spullen meenemen voor de bevalling, alle spullen!

Naast Brenda lag een vrouw die maar schreeuwend rond bleef kronkelen. "I am dying, god help me, go away, go away"
En lieve lieve Brenda lag daar maar, in een bewusteloze toestand en niemand die wat deed. Haar ogen rondtollend in haar oogkassen. Gelukkig kwam ze na tien minuutjes haar hand vast houden en tegen haar praten een beetje terug op de bewoonde wereld.
Ze heeft met haar hoofd op mijn schoot gelegen, mijn armen om haar heen en mijn hand in haar hand. Zo bijzonder dat ze mij, een simpele Mzungu, zo dicht bij zich wilde hebben. Ik kan me niet eens voorstellen hoe bang ze moet zijn geweest. Een veertienjarig meisje, in een ziekenhuis op een kleine kamer met allemaal schreeuwende, zwetende, kotsende en poepende vrouwen om haar heen. Met afschuwelijke pijnen in haar buik en de wetenschap dat ze binnen enkele uren een moeder is.

Dit was de eerste keer dat ik op mijn lip moest bijten om niet te huilen. Ik wilde en moest sterk zijn voor haar. Maar man, wat een omgeving. Ik kon niet op of om kijken of ik zag vrouwen met hun benen wijd, zwetend in soms bijna volledige ontsluiting. Ze drukken watten tegen de vagina's om elk klein beetje vocht te stoppen, maar die watten blijven over aan kleven. Het maakte de vrouwen niks uit wie er in de kamer waren, iedereen ging gerust op zijn emmertje poepen of plassen. Intussen lag mijn lieve Brenda daar tussen. Zoveel pijn. Maar pijnstilling doen ze niet aan.
Toen het bezoekuur over was moesten we weg en moesten we haar daar weer alleen achterlaten. Toen Brenda smekend vroeg "Auntie, don't leave me here." Hield ik het echt bijna niet meer. Hoe kun je een 14-jarig meisje nou in haar eentje achterlaten in zo' n kamer. Niemand om haar te helpen. We beloofden om bij het volgende bezoekuur om 17.00 weer terug te komen.

Op het project was er de rest van de dag niks te doen. Uiteindelijk mochten we vervroegd weg en heb ik de Khadaffi Mosk bezocht. Een prachtige moskee in het midden van Kampala. Een fijne afleiding voor mijn gedachten die bij Brenda waren.
Het was echt een mooie moskee en ik mocht ook de toren beklimmen welke een prachtig uitzicht bood over Kampala.

Na het bezoek aan de moskee zijn we weer terug gegaan naar Brenda. Ze was gelukkig iets meer bij kennis maar was al 13 uur bezig en had nog maar 8 cm ontsluiting. Ze had hele erg persdrang en ik heb geprobeerd haar te leren puffen, aangezien ze echt nog niet mocht persen. Ik heb echter de ballen verstand van puffen dus je kunt nagaan wat voor hopeloze en hilarische poging dat was. De verpleging snapte er niks van maar moest er smakelijk om lachen.
Brenda wilde heel graag wat eten maar dat mocht niet want dan zouden de vrouwen overgeven. Als drinken mocht ze alleen wat thee zonder water. Brenda had duidelijk nog meer pijn dan daarvoor dus we hebben haar geprobeerd te troosten maar op dit punt maakte onze aanwezigheid niks meer uit. In elk geval niet zichtbaar.

Na een halfuur hebben we Brenda samen met aunt Rachel achtergelaten. Inmiddels hoop ik dat de baby geboren is. Hopelijk kan ik haar morgen ophalen uit het ziekenhuis en zie ik een gezonde Brenda en Baby. Stiekem ben ik als de dood dat ze het niet red. Als je die smalle beentjes ziet zoals een veertienjarige heeft is het een wonder als haar bekken ruim genoeg zijn. Dit is voor het eerst, en misschien komt het door de chirstelijke omgeving, dat ik het gevoel heb te moeten bidden.

Na het bezoek aan Brenda hebben we bijbelstudie met aunt Wanda voortgezet wat gelukkig erg gezellig was! Het is hier nu al over 12' en dus ik ga zo lekker mijn bedje in!

Dikke XOXO