Week 2 - Oeganda

15 aug. 2016

🇺🇬 vanuit Oeganda

Dag 9
De tijd vliegt hier voorbij. Ik ben hier alweer 9 dagen terwijl het voelt alsof ik hier net ben aangekomen!
Vanochtend was er op het project niet zoveel te doen maar ik heb veel uit mijn nieuwe, roze, bijbel gelezen. Veel stukken begreep ik niet echt maar andere stukken vond ik stiekem best heel erg mooi. Ik schrijf al mijn vragen op en deze ga ik met Aut Wanda behandelen.

Op dit moment zit ik naast Stephanie (Amerikaanse vrijwilliger) en Kate (meisje van het project). Kate heeft een droom gehad waarin ze de duivel heeft verslagen en het licht van god zag. Ze wilde graag bidden samen met Stephanie voor de toekomst van haar baby. Dit soort dingen klinken, met alle respect, voor mij nog best zweverig en ik vind het soms lastig hier onderdeel van te zijn. Toch probeer ik het te begrijpen en ik vind het prachtig om te zien hoeveel hoop het de meiden geeft.
Na het bidden raakte ik in gesprek met Kate en mocht ik in haar persoonlijke schriftje een boodschap naar haar schrijven. Zo bijzonder dat ik dit mocht doen en ik heb alles wat ik haar wens en gun zo goed mogelijk proberen te beschrijven. Wat voel ik me klein op dit soort momenten want wat kan ik nou voor zo'n meisje doen behalve er te zijn en te luisteren?

S' middags heb ik, ja ik, zangles gegeven en ze het Mango Mango Mango liedje aangeleerd. Mijn musical (IPA!!) mensen weten waarover ik het heb. Onwijs leuk om dit liedje hier te zingen, uiteraard met een kleine vertaling bij Ananas.
Daarna hebben ik ze een worship song (10.000 reasons) aangeleerd die ik heb geleerd bij YMCA Noorwegen. De meiden zingen het lied, inmiddels een week later nogsteeds, mooi om te zien. Ik heb er een soort koor van gemaakt waar ze om de beurt de koorleider waren om leiding te leren nemen. Sommige meiden vonden het best moeilijk. Een meisje werd ook voor lul gezet door de rest en samen met haar hebben we onze rug gerecht en het lied samen afgemaakt. Zo was de lol er voor de andere meiden snel vanaf en heeft zij geleerd door te zetten.
Daarna hebben we armbanden en kettingen gemaakt van alle prachtige kralen die jullie gedoneerd hebben. Normaal moeten ze hun creaties inleveren voor de verkoop, nu mochten ze iets houden voor zichzelf. Wat zijn de meiden, de staf en zelfs de directrice dan dankbaar.

Dag 10
Vandaag was er weinig te doen. Stephanie deed de hele dag follow-up gesprekken dus ik heb geassisteerd bij de les. Vanochtend was er debat les met als onderwerp: Being pregnant at a young age is a curse.
Een heftig onderwerp. Bijzonder om te zien is dat de winnaar van tevoren al bepaald werd door Aunt Rachel. De meiden wisten dit trouwens niet. Ik zat bij de kant dat het hebben van het kind op jonge leeftijd inderdaad een curse is. Ik heb curse uiteindelijk vertaald naar dat het moeilijk is om zo jong zwanger te zijn. We konden niet winnen, maar ik was super trots op mijn team om een kant te verdedigen die ze zo tegenstond. Een kind van god is tenslotte nooit een curse. Al geloofd een meisje dat ze verkracht en zwanger is door demonen.
Dingen als demonen, hekserij etc. zijn hier heel normaal en daardoor moet je ook altijd opassen met wat je zegt.

Ik heb vandaag trouwens ook mijn ontworming tabletjes genomen voor de Baharzia parasiet die in de Nijl zit. In NL worden deze tabletten gemaakt voor honden en katten, maar ik blaf nog niet !

Dag 11 & 12
Dag 11: Mijn laatste dag bij Wakisa voor deze week. Na ochtendgymnastiek, door moi, zijn we langs gegaan bij 8 scholen in de regio om een boek over seksuele ontwikkeling te promoten. Seksuele ontwikkeling is een groot taboe hier in Oeganda wat vaak leidt tot tienerzwangerschappen, seksueel misbruik en soa's. Aunt Vivian heeft dit boek geschreven vanuit een Christelijk perspectief, maar ik vind het niet op een storende en onrealistische manier geschreven. Bijv. onthouding tot het huwelijk is hier vaak best een goede optie aangezien condooms geweigerd worden door veel mannen of van slechte kwaliteit zijn.
Het was heel bijzonder al die scholen op te zoeken. De ene school was duidelijk veel rijker dan de andere. Dat is te zien aan de grote van het gebouw/grond, klaslokalen en klassen. Ook de schooluniforms zeiden veel. Over het algemeen vond ik de scholen er wel heel goed en verzorgd uitzien.

Toen we terugkwamen zagen we 2 meiden die overduidelijk niet zwanger waren. Beide hadden hun kindje al gekregen en waren ex-clienten. Beiden hadden hulp nodig. Het verhaal van een van de meiden raakte me echt. Zij had ALLES opgebouwd:
- Een eigen zaakje;
- Een spaarpot waarmee haar kindje en zij naar school en universiteit konden gaan;
- Een huisje;
- Kleding;
- Voedsel en schoon water...
En toen, bam is ze beroofd.... alles weg!
Ook nog eens weer verkracht, echt vreselijk.

In de middag kwamen er donateurs, voornamelijk Oegandese vrouwen en 1 Amerikaanse. Zij hadden grote zaken eten gedoneerd. Het was bizar hun te zien, opgedoft, hoge hakken, supermooi! Zelfs ik voelde me een slons naast hun. De meiden hebben gezongen voor de vrouwen en we hebben samen gebeden. Ook heeft de Amerikaanse vrouw gebeden wat wel heel anders was dan de gebeden op Wakisa. Het was, tja.... Amerikaans. Groots, heftig een beetje schreeuwerig maar men, het maakte indruk!

Dag 11: Vandaag was het zo ver. Mijn weekendtrip naar Murchison Falls. Na ruim een uur wachten was het busje er. In de auto heb ik lekker geslapen en we waren al heel snel, voor mijn gevoel bij het Rhino Park. Rhino's zijn officieel uitgestorven in Uganda tijdens de oorlog maar ze hebben nieuwe ingevoerd uit Kenia waarmee ze een fokprogramma zijn gestart. Nu hebben ze weer een mooie populatie in beschermd gebied. Het was echt heel indrukwekkend om op 5 M afstand van de Rhino's te staan.
De tweede helft van de rit heb ik weer heerlijk geslapen en al snel kwamen we aan bij onze originele hutjes. Banda's. Daar zouden we de nacht doorbrengen. Er waren ook duizenden felgkleurde vogels. Helaas wel traditioneel Oegandees eten: Matoke, Posho, Bonen en Rijst. Mweh. Maargoed, toch maar wat gegeten onder het mom, ik heb de energie hard nodig.
Na het eten direct naar bed gegaan om 20.00 uur want de volgende dag werd het vroeg.

Dag 13
Om 06.00 was het nog helemaal donker buiten. Gelukkig was daar wel het geluiden van die duizend kleine vogeltjes en hun mega schattige nestjes.
Een uurtje later waren we onderweg en bij de ingang van de park waren daar tientallen Bavianen. Wat een prachtige start van de dag.

Een 2 uur durende rit naar de oversteek van de Nijl volgde. De omgeving veranderde van regenwoud naar een supergroene savanne toen we de Nijl overgestoken waren. Het is niet in woorden te omschrijven hoe ontzettend prachtig dit gebied was. Zo mooi, niet eens op een foto vast te leggen. We konden genieten van dit prachtige gebied vanaf het dak van het busje. We hebben ontzettend veel dieren gezien: Antilopes, waterbokken, giraffes, olifanten, wratten zwijnen en nog veel meer.
Na de Game Drive hebben we een boottocht gemaakt over de nijl. Daar zagen we nog krokodillen en Hippo's. Ook weer ontzettend gaaf! Zo dichtbij, zo machtig, zo mooi.... Tot we uitkwamen bij de Murchison Fall. WOW !!!!!!!! Deze dag is zo rijk aan ervaringen!!!!!!!
We hebben een wandeltocht gemaakt naar de top van de waterval waar we ook de tweede waterval en heel veel kolkende massa's en prachtige regenbogen zagen. De zon was killing dus we hebben genoeg rustmomenten gepakt om te genieten van het uitzicht.
Foto's volgen echt nog wel als ik thuis ben !

Dag 14
Afgelopen nacht was vrij onrustig. Ik werd namelijk om 03.00 wakker door een malend geluid. Op een meter afstand van ons hutje stond een kudde Nijlpaarden te grazen. Stiekem ben ik volgens mij best een schijterd want ik vond het doodeng. Het raampje bestond uit een stukje gaas.... en tja, daar breken ze zo doorheen mochtend te willen. Maar WOW - ook weer machtig mooi!!!!

De ochtend begon vroeg maar wat was dit het waard. We deden een CHIMP trekking door het regenwoud. Het geluid van alle vogels en apen was oorverdovend en de Chimps hebben we ook vrij snel gevonden!!!
We hebben een uur bij een Chimp familie gezeten en genoten. Het was echt waanzinnig mooi. Het echte ME TARZAN YOU JANE FEELING.
Al met al hebben we een prachtig weekend gehad.

Op de terugweg waren er wat problemen met het busje. Zoals jullie hebben kunnen volgen op facebook. Maar ik vond het dikke prima en heb het leuk gehad.

Dag 15
Vandaag weer een mooie dag gehad op het project. Vandaag waren we op huisbezoek bij Florence. Haar zoontje is nu 2,5 jaar oud en echt een supermooi knulletje. Ze leefde in "the slumps" en dat was mijn eerste keer hier. Wat bizar met hoe weinig mensen kunnen leven. Ik heb zoveel respect voor dit meisje en waarschijnlijk gaat een deel van jullie gesponserde geld naar haar toen. Ze heeft namelijk plus/minus 50,- Euro nodig om haar eigen zaakje te kunnen herstarten zodat ze naar school kan. Ze heeft al lang en breed bewezen dat ze kan sparen en dat ze verantwoord omgaat met geld. Ze heeft in de afgelopen 3 jaar haar eigen schoolgeld bij elkaar gespaard en gaat in September beginnen. Ze is een ontzettend harde werken want ze gaat van 09.00 tot 17.00 naar school. Van 18.00 tot 00.00 werkt ze. Van 00.00 tot 03.00 slaapt ze. Dan maakt ze een uurtje huiswerk en dan slaapt ze weer tot 07.00. Ik heb zoveel respect voor hoe zij vecht om haar leven te kunnen leiden.
Tegelijkertijd wil ik dat er meer faciliteiten om jonge moeders zoals haar te helpen. Ze worden nu na Wakisa teruggestuurd naar de sloppen, en slechts enkele meisjes kunnen dankzij sponsors naar Boarding school. Maar als je geen goed sociaal netwerk hebt dan heb je niemand die voor je kind kan zorgen en is school dus onmogelijk. En het is beleid van Wakisa dat de meiden dankzij sponsoring naar Boarding School gaan omdat ze zich dan volledig kunnen storten op hun studie.

Mijn wens is dat er een Boarding School zou komen voor tienermoeders met Day care facillities. Het idee groeit in mijn hoofd en wellicht is het iets voor de toekomst.

Voor nu ben ik nog 100% aan het genieten !
Het leven is hier mooi !!

2 reacties | Reageer

Oeganda - Week 1

08 aug. 2016

🇺🇬 vanuit Oeganda

- Finally, een update -

Ik heb de laptop van een meisje geleend om over al mijn belevenissen te kunnen schrijven aangezien het op mijn telefoon met dit slechte internet niet te doen is!

Maandag - 1 augustus
Vanochtend ben ik na een week zomerkamp en slechts 3 uurtjes slaap vertrokken naar Schiphol. Liza (een vriendin) kwam me ophalen en na een gezellige autorit en een filé voor de verscherpte veilligheidsmaatregelen kwam ik ruim op tijd aan op Schiphol.
Bij het inchecken had ik wat gedoe met mijn bagage aangezien 1 koffer 23,7 kilo was en de andere 18 kilo. Koffer 1 was 0,7 kilo te zwaar en eerst wilden ze dat ik mijn bagage zou overhevelen. Gelukkig beseften ze dat dit wat onzinnig was voor 0,7 kilo en mocht ik door.
In het shopping gedeelte heb ik een mooie camara gekocht aangezien de Iphone die ik van mijn moeder mocht lenen geen hele mooie foto's maakt.
De vlucht ging gelukkig snel voorbij en ik heb onwijs leuke gesprekken gevoerd in het vliegtuig. Een gepensioneerde meneer was zijn jeugddroom achterna gegaan en was een restaurant gestart in Kampala. Hij had ook een hotel op een heuvel met prachtig uitzicht. Zo zie je maar, het is nooit te laat om je dromen waar te maken.
De tussenlanding in Rwanda was heel bijzonder. Ik heb al sinds mijn 12de de wens om hier een periode te wonen en werken maar kon voor deze zomer geen geschikt project vinden. Ik heb 4 jaar lang een penvriend gehad in Rwanda en ik zou heel graag kijken of ik zijn familie terug kan vinden.
Maargoed, nu eerst Oeganda!

Dinsdag - 2 Augustus
Afgelopen nacht heb ik in de garage geslapen van het guesthouse waar ik verblijf. Er was wel gewoon een bed met klamboe maar voor de rest was het vrij primitief. Ook het water is hier koud. Vanochtend werd ik opgehaald door Ritah, de lokale coördinator. Zij heeft me een praktische rondleiding gegeven door de stad. We zijn naar de supermarkt geweest en hebben een simkaart geregeld. De boda-boda's vond ik een waar avontuur, door de drukte op een scooter, achterop bij een vreemde. Onderweg heb ik meerdere schietgebedjes afgelegd.
De rest van de middag heb ik wat bijgeslapen want ik was echt geloopt.
'S avonds ontmoette ik wat andere vrijwilligers die me hier in de buurt wegwijs hebben gemaakt. Van het weekend ga ik met twee meiden ook naar de oorsprong van de Nijl om te gaan raften.

Woensdag en Donderdag - 3 en 4 Augustus
Mijn eerste 2 dagen op het project: Wakisa Ministries.
De eerste dag viel ik gelijk met mijn neus in de boter, Bijbelles. Wat een vreemde gewaarwording in vergelijking met de Christelijke basisschool. Hiermee houdt mijn kennis over het Christendom aardig op en op dit project moet ik doorgaan voor een Christen. Aunt Wanda (een missionaris uit Amerika) gaf de lessen en ze vertelde heel boeiend. De meiden zag je opbloeien tijdens haar preek. Dat was heel erg mooi om te zien.
Aunt Wanda zag er voor mij trouwens uit als een non, maar het blijkt dat ze een bepaalde christelijke stroming volgt waarbij ze haar hoofd moet bedekken.
Na bible study was het thee tijd, jak- wat zoet. Ik heb het opgedronken maar werd super misselijk. Een keer uit beleefdheid, maar niet weer.
Als lunch kregen we Matoke, aan Oegandees gerecht vol bonen, gekookte banaan en rijst met kool. Ook niet mijn favoriet maar voor één keer best prima.
Met de meiden heb ik gelijk toffe activiteiten mogen doen. Ik heb ze een tekening met stoepkrijt laten maken van zichzelf. Daarna mochten ze bij elkaar kwaliteiten en talenten opschrijven. Een mooie activiteit om elkaar beter te leren kennen.
Vervolgens hebben we nog korte "kamp" spelletjes gedaan wat erg leuk was.
'S avonds was ik gesloopt maar er bleek een DoingGoood diner te zijn waar ik toch besloot om mee te gaan. Het was onwijs gezellig maar ik was gesloopt qua vermoeidheid!

Na een goede nacht slaap kon ik gelukkig de hele wereld weer aan en waren alle twijfels over mijn komt hier weer weg. Op het project heb ik heerlijk gedanst met de meiden, op K3! Jaja hier kunnen de meiden K3 wel waarderen, vrolijk en begrijpbaar haha. Ook hebben we stoelendans gedaan wat de meiden ontzettend leuk vonden. De meiden zijn zo op zoek naar plezier en contact, het is echt een zegen om met ze te mogen werken.
Wel is er eigenlijk geen begeleiding op het project, wat ik van tevoren ook al wel wist, maar soms maakt dat me wel onzeker. Het is zo'n kwetsbare doelgroep. Gelukkig is er een Amerikaans meisje (19) en zij is hier al 7 weken. Zij helpt me enorm met alle activiteiten.
Ook ben ik met haar en het nichte (5) van Aunt Vivian (Directrice) wezen lunchen wat erg gezellig was.

Aunt is trouwens een titel waarme de meiden hun respect uiten naar de "staff".
Ik heet hier dus Aunt Inger.

Vrijdag - 5 Augustus
Het is alweer mijn 3de dag bij Wakisa en ik begin me eindelijk echt thuis te voelen. Zowel op het project als in Oeganda. De meiden begroeten me nu elke ochtend met een knuffel en een vrolijke "Aunt Inger, How are you?".

Vandaag was er op het project helaas niet zoveel te doen. 'S ochtend heb ik een halfuurtje wat administratie gedaan waarbij ik de aanmeldformulieren van de meiden kon lezen. Wat een heftige verhalen en jonge leeftijden. Dat besef je bijna niet als je de meiden rond ziet lopen.
'S middag zat ik bij de naailes waar ik niet echt van grote waarde was. Maar het contact met de meiden is alles waard !

Zaterdag en Zondag (Jinja!) - 6 en 7 Augustus
Dit weekend was ik met twee Nederlandse meiden van DoingGoood naar Jinja. Jinja is het dorp waar de oorsprong van de Nijl begint. Wat was het heerlijk om de stad uit te zijn! Ik merk dan echt dat ik geen stadmens ben.
De natuur was overweldigend. En het gave was dat we de kracht van de natuur echt konden ervaren omdat we gingen raften.
Grade 6 is de heftigste Rapid waar je vanaf kunt gaan en de meeste hier waren een Grade 5. Van de 8 Rapids zijn we 5 keer omgegaan wat waarschijnlijk ook wel redelijk express is gedaan door onze begeleider.
We hadden een superleuke boot met 4 oudere mannelijke expacts die allemaal uit een ander Engelstalig land kwamen. Het was echt lachen met hun in de boot en het zorgde er ook voor dat we ons iets stoerder voor deden dan dat we waren. Want na de zoveelste keer omgaan en meegesleurd worden onder water zonder dat je boven kunt komen of uberhaupt doorhebt waar boven is, was het af en toe stiekem wel een beetje eng. Maar ik heb vooral onwijs genoten. De prachtige natuur en de geweldige adrenaline kick.

De terugweg naar het Camp was vrij lang en zeer hobbelig. Maar het Camp was echt geweldig een echte Backpackers plek met veel dronken Engelsen. Superchill voor een avondje (uit-)lachen.

De volgende dag was echt een chill dagje met prachtig uitzicht en een heerlijke massage. Even helemaal ontstressen voor onze 4,5 uur durende busrit terug naar Kampala.
Die avond ben ik pannenkoeken wezen eten bij de meiden die al in het DoingGoood huis zitten. Het was supergezellig, incl. potjes Weerwolven en ik kan niet wachten tot ik daar vrijdag kan intrekken.
Nu was de terugweg namelijk ook echt best wel heel lastig. Het is niet meer dan 1 KM naar het Guesthouse maar het is lopend als vrouw alleen in het donker gewoon niet veilig. Dus helaas betekende dat er uiteindelijk een chauffeur helemaal uit Entebbe moest komen en dat dit grapje me ruim 15,- Euro heeft gekost. Dit land zou echt een stuk mooier zijn als de avonden ook veilig zouden zijn, ooo en als er warm water was!

Maandag - 8 Augustus
Wow - ik ben hier nu gewoon al een week. Wat vliegt de tijd!!!
Ik werd vanochtend superchill wakker en had superveel zin om naar het project te gaan. Ik heb superfijne gesprekken gehad met de Amerikaanse vrijwilliger Stephanie.
'S middags heb ik zelf een (therapie) activiteit mogen aanbieden. Ik heb de meiden 2 vellen papier gegeven waarop eentje in teken stond van het verleden en één in het teken van de toekomst.
Het verleden hoefden ze niet over te praten maar die hebben we allemaal ritueel verstuurd om het achter ons te laten.
De toekomst was leuker en vol enthousiasme vertelden de meiden over hun toekomst dromen. Ze hebben de tekeningen bij hun bed opgehangen zodat ze altijd herinnert worden aan hun toekomst dromen.

Het was echt een hele bijzondere dag die wat later afliep dan de dagen vorige week.
Ik heb eindelijk wat meer energie, vandaar dit lange verhaal.

Deze week moet ik nog 3 daagjes werken en dan ga ik naar de Murchison Falls.
Daar heb ik echt superveel zin in!

Ook is het uitje voor de meiden zo goed als geregeld met dank aan jullie donaties. Ik neem het hele project een dagje mee naar de dierentuin! Onwijs bedankt daarvoor.
Ik probeer jullie op de hoogte te houden van de andere activiteiten die mogelijk zijn gemaakt met dank aan jullie donaties. De stiften en het stoepkrijt en de muziekbox zijn dus al enthousiast gebruikt.

Dikke X en knuffel !!